Τις προηγούμενες μέρες, οι πρώτοι συνάδελφοι μας βγήκαν σε διαθεσιμότητα, βλέποντας μπροστά τους το φάσμα της ανεργίας και θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Πόσοι; Εξαρτάται από τις διαθέσεις της Τρόικας. Δε θέλουμε να σταθούμε στα αστεία επιχειρήματα του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο με μια μελέτη, η οποία δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας, κι αφού έχει κάνει μεταθέσεις κι έχουν προκηρύξει κενές οργανικές θέσεις οι κατά τόπους διευθύνσεις στους συγκεκριμένους τομείς, ανακαλύπτει ότι οι κλάδοι αυτοί δεν χρειάζονται και τους καταργεί! Έχουμε ήδη γράψει πολλές φορές την άποψη μας για τους σχεδιασμούς και τους στόχους των κυβερνώντων και των προϊστάμενων τους.
Το ερώτημα όμως πολλών είναι άλλο: Τι να κάνουμε; Μπορούμε να τα βάλουμε με τους δυνατούς;
Εδώ νομίζουμε ότι πρέπει να δοθεί και η πιο σημαντική μάχη, ίσως μεγαλύτερη και από αυτή ενάντια στις απολύσεις που επιβάλει η κυβέρνηση:
Να κλείσουμε τα αυτιά μας σε σειρήνες που μας «σπρώχνουν» σε ατομικές λύσεις και στα πολιτικά γραφεία των βουλευτών. Ούτε θέλουμε να χαρακτηρίσουμε διάφορες επιστολές τοπικών βουλευτών, οι οποίοι προσπαθούν να φανούν «φίλοι» και «βοηθοί» αυτών που έχουν απολύσει με την ψήφο τους! Μας λένε ότι πολλοί εκπαιδευτικοί θα μεταταχθούν σε άλλες θέσεις, κάπου αλλού-μόνο που ξέχασαν να μας πουν ότι όλα αυτά είναι αστεία σχέδια επί χάρτου! Και που να τοποθετηθούν άραγε; Μήπως στα νοσοκομεία, των οποίων αλλάζει τα φώτα-συγνώμη, τον χαρακτήρα-ο κ. Γεωργιάδης; Ή στους δήμους, όπου καταργούνται κι εκεί θέσεις και οι περισσότεροι είναι υπερχρεωμένοι; Α, ναι ξέχασα, υπάρχουν και οι φυλακές, στις οποίες μας ωθούν οι τοπικοί βουλευτές, Τους περισσότερους μέσα για χρέη και τους υπόλοιπους για να μας φυλάνε…
Να αντισταθούμε στη λογική ότι δε γίνεται τίποτα. Αυτές οι λογικές μας έφεραν ως εδώ! Σκεφτείτε, αν είχε δοθεί η μάχη της απεργίας κόντρα στην επιστράτευση και ακόμη περισσότερο, αν αυτή ήταν νικηφόρα, θα τολμούσε το υπουργείο να προχωρήσει με τόση άνεση και ξεδιαντροπιά σε απολύσεις; Να αντισταθούμε στις λογικές ότι με απεργίες και διαδηλώσεις δε βγαίνει κάτι. Με χαμηλά ποσοστά απεργίας τι βγήκε; Μειώσεις μισθών, καταργήσεις δώρων, συγχωνεύσεις σχολείων, κατάργηση οργανικών και κλάδων, διαθεσιμότητα, υποχρεωτικές μετατάξεις…
Να πληροφορήσουμε όσους περισσότερο μπορούμε για το τι σημαίνει κατάργηση κλάδου, για το κλείσιμο σχολείων που θα επακολουθήσει, για τις επόμενες απολύσεις που έρχονται, για τα παιδιά, των οποίων οι δρόμοι κλείνουν, για τους ιδιώτες που περιμένουν σαν τα κοράκια να εκμεταλλευτούν τα όνειρα των παιδιών, μέσα πχ από ΙΕΚ που εγκαινιάζει ο Υπουργός Παιδείας, να δείξουμε ότι χτυπιέται η Δημόσια Δωρεάν Εκπαίδευση στη χώρα μας, όλο και πιο έντονα.
Να προετοιμαστούμε για τον Σεπτέμβρη, όταν θα δούμε κι άλλους συναδέλφους να παίρνουν τον δρόμο της εξόδου, για συνελεύσεις και συνεχόμενο αγώνα, απεργιακό και μη. Να περιφρουρήσουμε τις κινητοποιήσεις μας, φτάνουν πια οι δικαιολογίες για τους απεργοσπάστες. Και τώρα όμως, πρέπει να ερχόμαστε σε επαφή με άλλους εργαζομένους, με γονείς, με μαθητές, να κάνουμε γνωστό το δίκιο μας.
Όλα αυτά όμως δε μπορούν να γίνουν με ένα Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Τρικάλων, το οποίο βρίσκεται σε αποσύνθεση! Όλοι μας νιώθουμε την δυσκολία της περιόδου, όμως σε μια τέτοια δύσκολη ώρα μάχης τα γραφεία της ΕΛΜΕΤ πρέπει να είναι στρατηγείο μάχης, όχι έρημος τόπος. Το Δ.Σ. της ΕΛΜΕΤ θα έπρεπε να προτείνει δράσεις και να παίρνει πρωτοβουλίες και όχι να είναι, ειδικά μερικά μέλη του, εξαφανισμένα ή και εχθρικά στις κινητοποιήσεις που πραγματοποιούνται όλο αυτό το διάστημα, ενώ οι αριστερές δυνάμεις σηκώνουν το βάρος των δράσεων. Το Σωματείο μας πρέπει να γίνει η ενοποιητική μας δύναμη, μέσα από την οποία θα δρούμε, με όλες τις διαφορετικές μας απόψεις, προκειμένου να νικήσουμε. Και μπορούμε να νικήσουμε!
Κώστας Μιχαλάκης, μέλος της Αγωνιστικής Κίνησης Εκπαιδευτικών Τρικάλων.
