Τα σημάδια υπήρχαν στον ορίζοντα εδώ και καιρό. Τα σημάδια υπήρχαν ακόμη-ακόμη σε όλα τα βιβλία ιστορίας σε όλο τον κόσμο. Όποιος ήθελε να τα δει μπορούσε. Δεν χρειαζόταν ιδιαίτερες γνώσεις ούτε ιδιαίτερες ικανότητες. Όσοι δεν τα βλέπανε απλά εθελοτυφλούσαν. Τα πράγματα είναι ιστορικά ξεκάθαρα. Οι κρίσεις στρέφουν τον κόσμο στα άκρα, οι κρίσεις εκκολάπτουν φασισμούς, οι κρίσεις γεννούν ολοκληρωτισμούς και θρέφουν φανατικούς. Έγινε πολλές φορές κατά το παρελθόν, γίνεται ξανά, με θαυμαστή συνέπεια, και τώρα. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι φαινόμενο ευκαιριακό, ούτε τυχαίο, όπως δεν είναι η Μαρίν Λεπέν του 18% στη Γαλλία του Liberté, égalité, fraternité(ελευθερία, δικαιοσύνη, αδελφότητα) και η άνοδος της δημοφιλίας όλων των ακροδεξιών σχηματισμών της Ευρώπης. Σα θεατές στο ίδιο έργο παρακολουθούμε την επανάληψη της ιστορίας που ως πρωταγωνιστή είχε τη Γερμανία του Χίτλερ. Κοινός τόπος, κοινό σημεία αναφοράς και αφετηρία η παγκόσμια οικονομική κατάρρευση και η κοινωνική ασφυξία. Αυτά πλούτισαν τη ρητορική του Αδόλφου που έξυπνα έστρεψε το βλέμμα και την μήνιν των σπαρασσόμενων από τη φτώχεια συμπατριωτών του πάνω στους «μοχθηρούς Εβραίους», τους «βρωμιάρηδες Τσιγγάνους» και τους «αιμοδιψείς κομμουνιστές». Ο κόσμος δυστυχώς δεν μαθαίνει από τα λάθη του. Για την ακρίβεια τα επαναλαμβάνει με ακρίβεια εκκρεμούς. Η κρίση είναι και πάλι παρούσα και δεν είναι Ελληνική-και όχι επειδή έτσι μας βολεύει. Είναι πανευρωπαϊκή, είναι παγκόσμια και δεν είναι οικονομική. Είναι κρίση συστημική, είναι κρίση αξιακή. Δεν είναι η οικονομία των αριθμών και των ασκήσεων επί χάρτου που νοσεί. Είναι η νοσηρή ιδεοληψία ενός ολόκληρου συστήματος που επιμένει αντί των ανθρώπων να βλέπει τους αριθμούς. Είναι η, πέραν των ορίων του παραλογισμού, μανία όλων όσων κρατούν τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους να ερμηνεύουν τα πάντα βάση αυτής της λογικής, αγνοώντας ,συνειδητά ή ασυνείδητα, πως δίχως ανθρώπους δεν υπάρχει πραγματική οικονομία, αγνοώντας πως η υπερσυσσώρευση πλούτου στα χέρια των ολίγων και «εκλεκτών» δεν είναι το άρμα μιας καλύτερης ζωής αλλά προγραμματισμένη ωρολογιακή βόμβα μεγατόνων. Θα μπορούσα να λέω πολλά για τους «μεγάλους» αυτής της Γης και τους «μεγάλους» αυτής της χώρας. Για την, στα όρια του αυνανισμού, αυτιστική αντίληψη της πραγματικότητας που δεν τους επιτρέπει να δουν πέρα από τη μύτη τους. Για την αλαζονεία τους που τους κάνει να πιστεύουν πως τα πάντα κινούνται αποκλειστικά γύρω από αυτούς και με βάση τα θέλω τους. Για την φασίζουσα νοοτροπία του αποκλεισμού και της φίμωσης των αντίθετων απόψεων και την προσπάθεια τρομοκράτησης του κόσμου με σκοπό να τον κρατήσουν μακριά από όποιον αμφισβητεί τη δική τους αλήθεια. Όλα αυτά όμως μάλλον δεν έχουν πλέον σημασία, διότι όλα αυτά είναι το εκκολαπτήριο και τη δουλειά τους την έχουν ολοκληρώσει. Το αυγό του φιδιού έχει ανοίξει και οι νεοσσοί κυκλοφορούν πεινασμένοι και έτοιμοι να μολύνουν. Όσοι τώρα όψιμα καταδικάζουν δεν διαφέρουν πολύ. Είναι και αυτοί φίδια που δηλητηριάζουν με την υποκρισία τους την κοινωνία. Η υπόθεση είναι πλέον αποκλειστικά στο δικό μας νου και στα δικά μας χέρια. Εμείς οφείλουμε να ανοίξουμε τη σκέψη μας και να αναλογιστούμε αν η λύση βρίσκεται στους κάθε είδους –ισμούς που συγγενεύουν στενά με τον κρετινισμό ή αν βρίσκονται στη Δημοκρατία και τους αξιακούς της κώδικες. Μια Δημοκρατία που στην, ευρύχωρη κατά τα’ άλλα αγκαλιά της, δεν έχει χώρο για ακραίες κοσμοθεωρήσεις, αντιλήψεις και συμπεριφορές. Και βέβαια οφείλουμε να θυμηθούμε πως η πολιτική πρωτίστως απαντά, πρέπει να απαντά, στο ερώτημα «πως αντιλαμβάνεστε την κατανομή του πλούτου σε μια κοινωνία». Και σχηματισμοί όπως οι ανωτέρω αμφιβάλλω έντονα αν το πράττουν με όρους κοινωνικού συμφέροντος.
Κων/νος Ντουρτούνης
Χειρουργός Οδοντίατρος
