Οι τελευταίες ραγδαίες εξελίξεις στο Κυπριακό και η Κοινή Διακήρυξη, που αποτελεί την έναρξη των νέων διαπραγματεύσεων για την λύση του Κυπριακού προβλήματος, δημιουργούν σοβαρούς προβληματισμούς και φόβους για τυχόν αποδοχή ολέθριων συμφωνιών για την Κύπρο, που αποτελεί ένα εκ των μειζόνων εθνικών μας θεμάτων.
Παρά την προσπάθεια της σημερινής ηγεσίας της Κύπρου να εμφανισθεί, ότι το νέο σχέδιο αποτελεί σοβαρή διαφοροποίηση από το απορριφθέν με δημοψήφισμα από τον Κυπριακό Λαό Σχέδιο Ανάν, ο κίνδυνος εφαρμογής λύσεως, που θα εμπεριέχει τα βασικά στοιχεία εκείνου του άθλιου σχεδίου, είναι υπαρκτός, αφού εμφανίζεται με απειλητικό τρόπο ο «εφιάλτης» της Συνομοσπονδίας, να είναι περισσότερο από ποτέ στο προσκήνιο, αν και αποτελεί, χωρίς καμία αμφιβολία, την απώτατη επιδίωξη της Τουρκίας στο Κυπριακό και «πισώπλατη μαχαιριά» στον Ελληνισμό.
Και αυτό, γιατί στην παράγραφο 4 της Κοινής Διακήρυξης αναφέρεται ότι θα διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, με την δημιουργία ενός νέου Κράτους: «Η Ομόσπονδη Ενωμένη Κύπρος θα προκύψει από την συμφωνία μετά την έγκρισή της, από χωριστά ταυτόχρονα δημοψηφίσματα». Αυτό, σε συνδυασμό με την αναφορά στην παράγραφο 3, ότι: «Η κυριαρχία πηγάζει εξίσου από τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους», παραπέμπει, αναμφισβήτητα, σε κεκαλυμμένη Συνομοσπονδία, με σοβαρές παραβιάσεις του Συντάγματος, αλλά και των δημοκρατικών αρχών των κρατικών οντοτήτων, που, ως βασική αρχή, έχουν ότι, η κυριαρχία πηγάζει από τον Λαό, ως σύνολο, και όχι από χωριστές εθνικές ή άλλες κοινότητες.
Από τα παραπάνω, αναμφισβήτητα, δημιουργούνται, παρά την προσεκτική διατύπωση της Κοινής Διακήρυξης, όπου πολλά κρίσιμα ζητήματα αφήνονται «στο σκοτάδι», σοβαρά ερωτηματικά για τον λόγο, που η Κυπριακή ηγεσία, σε αγαστή συνεργασία με την Ελληνική, η οποία απλώς «νίπτει τας χείρας της», στην σημερινή δύσκολη κατάσταση για τον Ελληνισμό και την Κύπρο, δείχνει ιδιαίτερη πρεμούρα και «αυτοπαγίδευση» μέσα στο πλαίσιο των πλανητικών συμφερόντων των Η.Π.Α., του Βερολίνου και των παγίων στοχεύσεων και πολιτικών της Άγκυρας, υπονομεύοντας και την άκρως απαραίτητη διεθνοποίηση του Κυπριακού προβλήματος (με συμμετοχή Ρωσίας, Κίνας, Γαλλίας κ.λπ.).
Και αυτό, γιατί είναι πρόδηλες οι αδυναμίες στον ευρύτερο Ελληνισμό, εξαιτίας του μνημονιακού «οδοστρωτήρα» και της «αποικιοποίησης» της Ελλάδος και μετατροπής της σε «αποικία χρέους», με εκχώρηση σημαντικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στους τοκογλύφους δανειστές, σε συνδυασμό με την «τριπλή αποικιοποίηση» της Κύπρου, σύμφωνα με τον Καθηγητή Νίκο Κοτζιά (Αγγλικές βάσεις, Τουρκικός στρατός κατοχής και μνημονιακός «όλεθρος» της άθλιας Ευρωπαϊκής ηγεσίας σε βάρος της Κύπρου),
Οι εξελίξεις αυτές υπηρετούν, αναμφισβήτητα, την επίτευξη των στρατηγικών στόχων της Άγκυρας, που είναι και η dejure διχοτόμηση της Μεγαλονήσου μέσω λύσης, που θα έχει συνομοσπονδιακό χαρακτήρα, η οποία θα κατοχύρωνε τα παράνομα «κεκτημένα» της Τουρκίας από την εισβολή του 1974 και θα της έδινε τη δυνατότητα, μέσω της χαλαρής κεντρικής κυβέρνησης, να ασκεί και τον πολιτικό έλεγχο στο ελεύθερο κομμάτι της Μεγαλονήσου.
Ως μοναδικά αποδεκτή λύση του Κυπριακού προβλήματος θα πρέπει να διακηρυχθεί, ότι νοείται αυτή, που θα είναι σύμφωνη με τα ψηφίσματα του Ο.Η.Ε. με αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής της Τουρκίας και των παρανόμων εποίκων της Ανατολής, που έχουν, ήδη, αλλοιώσει βάναυσα τη δημογραφική κατάσταση στην Κύπρο και αποτελούν κίνδυνο και για τους ίδιους τους Τουρκοκύπριους.
Για την λύση του Κυπριακού προβλήματος, απαιτείται άμεσα η χάραξη μιας εθνικής ανεξάρτητης πατριωτικής στρατηγικής, που προϋποθέτει και την πατριωτική αφύπνιση του Κυπριακού και Ελληνικού Λαού. Να μετουσιωθεί, δηλαδή, το διαχρονικό σύνθημα ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, σε προσωπική στάση και αγωνία του καθενός μας.
