Οι τραγικές συνθήκες, που βιώνει η Ελλάδα, ως παγκόσμιο «πειραματόζωο», με «εργαλείο» την μνημονιακή μονεταριστική «προκρούστεια» αντίληψη, δεν αποτελούν αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο, παρά τις δραματικές ιδιαιτερότητες του μεταπρατικού διεφθαρμένου περιφερειακού καπιταλιστικού συστήματος της Χώρας μας, αλλά είναι μια εκ των κραυγαλέων περιπτώσεων της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, που έχει επιφέρει στην Χώρα μας την πρωτόγνωρη ανθρωπιστική κρίση για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα, με ευθύνη του «συστήματος παρακμής», το οποίο πρέπει και να ανατραπεί στις Εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, μέσω της ισχυρής εκλογικής ενίσχυσης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και των συνεργαζόμενων μ’ αυτόν δυνάμεων, για την δημιουργία μας ισχυρής Κυβέρνησης Σωτηρίας της Ελλάδος.
Το υπαρκτό δραματικό αδιέξοδο για την ανθρωπότητα, είναι η μετάλλαξη του καπιταλισμού, από σύστημα προόδου, εν σχέσει με την φεουδαρχία, που αντικατέστησε, σε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο μανιακό και καταστροφικό σύστημα για τους ανθρώπους, τις κοινωνίες και, συνολικά, τον πλανήτη, που απειλείται μακροπρόθεσμα με οικολογικό «ολοκαύτωμα».
Η γιγάντωση της παγκοσμιοποίησης, που επήλθε μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού», κάτω από τον «μανδύα» της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, «νομιμοποίησε» την πλήρη διάρρηξη κάθε πολιτικού και κοινωνικού ελέγχου στην καπιταλιστική συσσώρευση, που είχε επιβληθεί στον Δυτικό κόσμο μεταπολεμικά, υπό την μορφή της Δυτικής Σοσιαλδημοκρατίας, εξαιτίας της δράσης ισχυρών εργατικών κινημάτων στην βάση των κοινωνικών και οικονομικών ερειπίων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η διάρρηξη, όμως, κάθε κοινωνικού ελέγχου στην καπιταλιστική συσσώρευση δεν ισοπέδωσε μονάχα τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα και το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος», αλλά αποτέλεσε δυναμικό παράγοντα για την βίαιη μεταλλαγή του ιδίου καπιταλιστικού συστήματος στον πυρήνα του, με «απόλυτο νικητή» τον χρηματοπιστωτικό τομέα, που παράγει εικονικό και «νεκρό» παγκόσμιο πλούτο τεραστίων διαστάσεων, χωρίς να αναλογεί στοιχειωδώς στα μεγέθη της παραγωγικής οικονομίας, που συνεχώς συρρικνώνεται.
Σήμερα, μετά από μια απίστευτη εικοσαετή κερδοσκοπική έκρηξη του παγκόσμιου αρπακτικού καπιταλιστικού συστήματος, οι κοινωνικές ανισότητες από την άνιση κατανομή του παγκόσμιου πλούτου έχουν γίνει τρομακτικές, δημιουργώντας τις «κοινωνίες του 1/3», όπου τα υπόλοιπα 2/3 βρίσκονται στην «σκοτεινή πλευρά» της φτώχειας, της πείνας και του περιθωρίου, λαμβάνοντας, ολοένα και περισσότερο, χαρακτηριστικά «αποκλήρων».
Από έγκυρες έρευνες, που δημοσιεύθηκαν τον τελευταίο καιρό, προκύπτει ότι: «Οι σούπερ πλούσιοι, που αποτελούν μόλις το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού, ελέγχουν πλέον το 41% του πλούτου, ενώ αν προστεθεί και το 7,7% των απλώς πλουσίων, το 8,3% του πληθυσμού ελέγχει το 83,3% του παγκόσμιου πλούτου. Από την άλλη πλευρά, το 68,7% των απλώς αδυνάτων ελέγχει μόλις του 3% του παγκόσμιου πλούτου. Καθώς ο ’’πλούτος φέρνει πλούτο’’, οι δισεκατομμυριούχοι από 2.170 το 2013, αναμένεται να φθάσουν σύμφωνα με εκτιμήσεις του Wealth–X Institute τους 3.873 το 2020. Οι εκατομμυριούχοι πάλι με εισοδήματα κάτω των 30 εκατ. δολ. από 199.300 το 2013 αναμένεται να αυξηθούν σύμφωνα με τη Knight Frank κατά 40% φθάνοντας τις 280.000 περίπου αντίστοιχα».
Στην, δε, Ελλάδα, κατά την περίοδο του μνημονιακού «οδοστρωτήρα», όπου μεγάλα κοινωνικά τμήματα βρίσκονται, πλέον, στην ανεργία και κάτω από το όριο της φτώχειας, σύμφωνα με στοιχεία, που δημοσιεύθηκαν από τον Τάσο Μαντικίδη στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» στις 24.8.2014: «περίπου 16.000 οικογένειες, σύμφωνα με κορυφαίους τραπεζίτες, διαθέτουν πάνω από 1 εκατ. ευρώ αποκλειστικά για επενδύσεις σε διάφορα ενεργητικά μέσω εξειδικευμένων επενδυτικών τμημάτων των ελληνικών τραπεζών και είδαν την (προσωπική) περιουσία τους να μεγαλώνει», ενώ «559 Έλληνες κροίσοι με περιουσία 76 δισ. δολ. στις λίστες των Wealth–X και UBS – Στα 140 δισ. ευρώ τα ελληνικών συμφερόντων κεφάλαια που είναι τοποθετημένα στο εξωτερικό».
Η μετάλλαξη αυτή του παγκόσμιου καπιταλισμού σε εξτρεμιστικό σύστημα, είναι ο βασικός παράγοντας, που τον καθιστά, πλέον, επικίνδυνο για τις κοινωνίες, τα έθνη και τον πλανήτη. Το εάν βρισκόμαστε στην απαρχή του τέλους του καπιταλιστικού συστήματος, ως στάδιο της Ιστορίας του ανθρωπίνου γένους, για το οποίο ο Καρλ Μαρξ προέβλεψε την υπέρβαση, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, και την αντικατάστασή του από μια ανώτερη βαθμίδα, που είναι ο Σοσιαλισμός – Κομμουνισμός, μένει να διαφανεί στην προσεχή ιστορική διαδρομή.
