Ημέρα Παρασκευή 04-04-2014 στις 5,20 πμ. τριάντα επτά μαθητές και μαθήτριες με τους συνοδούς τους ξεκινούν, αφήνοντας πίσω τα βαριά σύννεφα που σκεπάζουν την πόλη των Τρικάλων και προμηνύουν δυνατή μπόρα.
Διασχίζοντας το ομιχλώδες Θεσσαλικό τοπίο, την κοιλάδα των Τεμπών, συνεχίζοντας στους πρόποδες των Πιερίων φθάνουν στην Θεσσαλονίκη. Εκεί που η ομίχλη διαλύει το πέπλο της, στο βάθος του ορίζοντα ήταν ο προορισμόςτους.
Η Ουρανούπολη- το Αγιον Όρος – η Ορμυλια!
Φθάνοντας στην Ουρανούπολη, τα σύννεφα απλωνόταν στον ουρανό και η θάλασσα μας έστελνε απαλά κυματάκια, σαν να καλωσόριζε την ομάδα των νέων προσκυνητών.
Εικοσιπέντε αγόρια με τους συνοδούς τους επιβιβάστηκαν στο ταχύπλοο «μικρή Αγία Άννα» με προορισμό την Δάφνη, τον ναό του Πρωτάτου, το Σαράι όπου θα περνούσαν την πρώτη νύχτα στο περιβόλι της Παναγιάς. Αν θεωρείτε αυτήν την εποχή τον κήπο του σπιτιού σας όμορφο, το περιβόλι της Παναγιάς ήταν μπροστά μας απερίγραπτα υπέροχο, στολισμένο με τα χρώματα της άνοιξης, που προβάλλει σιγά – σιγά. Απολαύσαμε το τοπίο, όσο η πεζοπορία μας συνεχιζόταν προς το προσκύνημα, την σκήτη του πατρός Παϊσίου. Με τη ευλάβεια κρατημένη στην ψυχή μας γυρίζουμε πίσω για την τράπεζα. Ακολουθώντας το τυπικό παρακολουθήσαμε την ακολουθία. Ξημέρωσε Σάββατο. Από Καρυές πήγαμε στην Ι.Μ. Ξενοφώντος, προσκυνήσαμε την Παναγία Οδηγήτρια, έγινε η ξενάγηση στο αγιογραφείο, στο ξυλουργείο, στο ναό του Αγίου Γεωργίου.
Την Κυριακή προσκυνήσαμε στην Ι.Μ. Δοχειαρίου την εικόνα της Γοργοηπηκόου.
Το ημερολόγιο έγραφε 06/04/2014. Είχε φτάσει η μέρα της επιστροφής! Δεν ξέρουμε αν ήταν « η μαγνητική βελόνα» της ψυχής που μας κρατούσε, δεν ξέρουμε αν η Παναγιά ήθελε την παρουσία μας εκεί για λίγο ακόμη, πάντως το πέλαγος, «ο μεγάλος πυλαιώνας» του Περιβολιού είχε δώσει τη δική του εντολή «Μποφώρ»! Για λίγες ώρες η πύλη που συνδέει τον έξω κόσμο με το « Περιβόλι της Παναγιάς» είχε απαγορευτικό …
Λίγα χιλιόμετρα πιο βόρειο- δυτικά τα δώδεκα κορίτσια του με τις συνοδούς τους είχαν φιλοξενηθεί στην Ι.Μ. Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην Ορμύλια. Όταν άνοιξε η πύλη του μοναστηριού να τις υποδεχθεί, με δειλά βήματα, σε ένα περιβάλλον που δεν είχαν ξαναζήσει, άρχισαν να ανηφορίζουν στο όμορφο περιβόλι της εισόδου που οδηγούσε στο αρχονταρίκι. Η υποδοχή ζεστή άνοιξε τα πέταλα της καρδιάς των κοριτσιών, μπροστά στα γλυκά πρόσωπα των αδελφών που τις υποδεχθήκανε. Μετά από ένα κουραστικό ταξίδι πολλών ωρών, ένα νηστίσιμο υπέροχο δείπνο, η ανάπαυση στο θάλαμο των κοριτσιών ήταν το κλείσιμο της πρώτης ημέρας. Το Σάββατο στις 5,00πμ έως της 9,30πμ, παρακολουθήσαν τον «Ακάθιστο Ύμνο» και τον Όρθρο, στην συνέχεια στην τράπεζα με την αδελφότητα του Μοναστηριού πήραν το γεύμα της ημέρας (το ωρολόγι του Μοναστηριού κρατούσε το Βυζαντινό τυπικό). Μετά το γεύμα έλαβαν μέρος στα διακονήματα που τους ανατέθηκαν από τις μοναχές με προθυμία και ευχαρίστηση.,Στην συνέχεια κάθισαν στο μέρος του κήπου που τους επιτρεπόταν και στο θάλαμό τους περιμένοντας να κλείσει η ημέρα, να χτυπήσει η καμπάνα του εσπερινού, να πάρουν το δείπνο τους και πάλι να περιμένουν το ξεκίνημα της άλλης ημέρας. Οι συζητήσεις και τα λόγια των αδελφών μοναχών, τα λόγια του γέροντα που απαντούσε στις ερωτήσεις τους και η ζεστή επικοινωνία γέμισε τις καρδιές των κοριτσιών με γαλήνη και ηρεμία. Ο πνευματικός λόγος λειτουργεί ως αντίβαρο στα αδιέξοδα και στις κακές επιρροές που φθείρουν τις τρυφερές ψυχές των παιδιών!
Όταν κάτι φθάσει στο τέλος, είσαι φορτωμένος με πολλά συναισθήματα, πόσο μάλλον όταν πρέπει να αποχαιρετίσεις ένα χώρο Ιερό, που τα λόγια, οι ύμνοι, οι εικόνες, οι κανόνες, το τυπικό, δίνουν χρώματα «αχρώματα» και τα λόγια που θέλεις να εκφράσεις στην καθομιλουμένη δεν βρίσκουν τις συνηθισμένες συλλαβές. Το συνηθισμένο αλφάβητο δεν εκφράζει τις λέξεις που μπορούν να αποδώσουν το συναίσθημα.
Με δακρυσμένα μάτια τα κορίτσια φεύγουν στις 06-04-2014 την ώρα που… «ο μεγάλος πυλαιώνας», το πέλαγος στην μεριά του Αγίου Όρους ηρεμεί. Δεν μπορούμε να σας εκφράσουμε όλα όσα μίλησαν στις ψυχές μας, γιατί το πολύτιμο θέλουμε να το κρατήσουμε για πάντα μέσα μας, φυλαχτό για το δρόμο της ζωής μας. Τα τριάντα επτά παιδιά (αγόρια και κορίτσια) του 2ου ΕΠΑΛ Τρικάλων επιστρέφουν στην καθημερινή τους ζωή και στις υποχρεώσεις τους έχοντας στην ψυχή τους ένα ισχυρό πνευματικό έρεισμα.
Με εκτίμηση
Οι συνοδοί καθηγήτες.
