Η είσοδος της «Χρυσής Αυγής» στην Ελληνική Βουλή και η σταθερή διαφαινόμενη επιρροή της σε διάφορα στρώματα της Ελληνικής κοινωνίας, αποτελεί την κορύφωση της δικομματικής «λεηλασίας» κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, σε βάρος της Χώρας, των θεσμών και του Λαού της. Είναι τραγικό το γεγονός, ότι η έναρξη του ελπιδοφόρου, τότε, ξεκινήματος της Ελλάδος, μετά την πτώση της Χούντας των συνταγματαρχών, που διεκρίνετο από το συνεκτικό στοιχείο της αντιφασιστικής αντίληψης της μεγάλης πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού, σε ιδεολογικό και σε πολιτικό επίπεδο, κατέληξε, 38 χρόνια μετά, δικομματικής εναλλαγής στην εξουσία των κυρίαρχων κομμάτων ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Νέας Δημοκρατίας, στην σημερινή θλιβερή εικόνα μιας κοινωνίας φοβισμένης μπροστά το φάσμα της φτώχειας και της χρεοκοπίας, με «ανοικτές τις πόρτες και τα παράθυρα» στον διαφαινόμενο εκφασισμό της.
«Φωτογραφία» αυτής της προϊούσας παρακμής αποτελεί η παρουσία και η δράση της «Χρυσής Αυγής», ενός κακέκτυπου νεοναζιστικού κόμματος, που η ύπαρξή του στο Κοινοβούλιο αποτελεί προσβολή και ύβρι έναντι της αντιφασιστικής παράδοσης και των αγώνων του Ελληνικού Λαού απέναντι στο φασιστικό φαινόμενο, όταν αυτό αποτέλεσε την ισχυρή ιδεολογική και πολιτική πρόταση στην Ευρώπη, κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου (ναζιστική Γερμανία – φασιστική Ιταλία).
Το υπαρκτό μεταναστευτικό πρόβλημα στην Ελλάδα, που διογκώθηκε και δημιούργησε «χαίνουσες πληγές» στην Ελληνική κοινωνία, από την αδράνεια και την αβελτηρία των κομμάτων εξουσίας, που ουδέποτε διαμόρφωσαν μία σοβαρή μεταναστευτική πολιτική, που έπρεπε να έχει ως πυλώνες τον έλεγχο και την καταγραφή των εισερχομένων στην Ελλάδα μεταναστών και την βαθμιαία ποιοτική και δημοκρατική ενσωμάτωση αυτών στο εσωτερικό της Χώρας, σε συνδυασμό με τις εγκληματικές ευθύνες των Ευρωπαϊκών «ελίτ», που μετέτρεψαν, μέσω της Συνθήκης του Δουβλίνου ΙΙ, την Ελλάδα σε Χώρα «αποθήκης εξαθλιωμένων ψυχών», αποτέλεσε το πλαίσιο της «εκτροφής του αυγού του φιδιού» και το μεγάλο επικοινωνιακό «όπλο», για την γιγάντωση της «Χρυσής Αυγής».
Αλλά, το μείζον ιδεολογικό και πολιτικό ζήτημα που αποτελεί και τον μέγα κίνδυνο για την Ελληνική κοινωνία και το δημοκρατικό πολίτευμα, είναι ότι, το μεταναστευτικό αποτελεί απλά την προμετωπίδα και τον επικοινωνιακό δίαυλο της «Χρυσής Αυγής», για τον προσεταιρισμό διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων, τα οποία, λόγω του υπαρκτού του προβλήματος, είναι ευεπήφορα στην αποδοχή απλοϊκών σχημάτων, του τύπου «η λύση του προβλήματος είναι η επίθεση και η εκδίωξη των μεταναστών».
Η μεγάλη στόχευσή της είναι στα μεγάλα κοινωνικά τμήματα, που, λόγω της ισχυρής οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, εξαιτίας των «σπασμών» του κλεπτοκρατικού συστήματος, που δόμησαν, κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, η «μαυραγορίτικη» παρασιτική οικονομική ολιγαρχία και το πελατειακό κομματικό Κράτος, περιθωριοποιούνται βιαίως και βάναυσα, χωρίς να υπάρχουν οι θεσμοί κοινωνικής αλληλεγγύης από το Κράτος Πρόνοιας, το οποίο πλήττεται πρωτίστως από τις μνημονιακές πολιτικές, αποτελώντας, έτσι, ιδανικό ακροατήριο του απλοϊκού, λαϊκιστικού και επιθετικού λόγου της «Χρυσής Αυγής», η οποία εμφανίζεται χρησιμοποιώντας επικοινωνιακά την «δράση» της κατά των ανήμπορων «φτωχοδιαβόλων», λόγω της απουσίας και της «νέκρωσης» του Ελληνικού Κράτους, ως ο εν δυνάμει «προστάτης» αυτών των στρωμάτων. Αυτή, δε, η «φαντασίωση» και η ψευδής συνείδηση, που αναπτύσσεται στρεβλά στα περιθωριοποιημένα από την κρίση κοινωνικά στρώματα, και κυρίως από την έλλειψη ελπίδας για την επιβίωσή τους, σε ένα άνισο, άδικο και κλεπτοκρατικό Ελληνικό σύστημα, αποτελεί το πλαίσιο ανόδου κάθε είδους φασιστικού κινήματος.
Το ότι, «η Ιστορία επαναλαμβάνεται πάντοτε ως κωμωδία», δηλαδή, εν σχέσει με την «Χρυσή Αυγή», ως ναζιστικής «καρικατούρας» αναλογικά, στο πλαίσιο της «δημοκρατίας της Βαϊμάρης» κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου, όπως τόνισε ο Κάρολος Μαρξ, δεν σημαίνει ότι δεν αποτελεί κίνδυνο για την δημοκρατία, τις ελευθερίες και τα δικαιώματα κάθε πολίτη. Απεναντίας, ο κίνδυνος μεγεθύνεται, όταν η «κωμωδία» αυτή είναι «μαύρη», όπως είναι η περίπτωση της Ελλάδος, που εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε «τραγωδία».
