Η απόφασή μου να αποχωρήσω από το «Πράττω», μαζί με τους άλλους 13 συναγωνιστές, ήταν μια οδυνηρή προσωπική απόφαση, για το γεγονός πως ο χώρος της πατριωτικής Αριστεράς, που εξέφραζε το “Πράττω”, με τη μετατροπή του σε ένα «άλαλο» κυβερνητικό παράρτημα, παρακολούθημα της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ.,που μετατρέπεται σε μνημονιακή συνιστώσα, υπέστη δεινή ήττα.
Ήταν η έννοια που είχαμε υιοθετήσει και στηρίξει ως Κίνηση Ιδεών και η οποία παραμένει μέγα ζητούμενο για τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, σε μια πολύ δύσκολη πολιτική, κοινωνική και οικονομική συγκυρία, με την Ελλάδα να μετατρέπεται σταδιακά σε «αποικία χρέους» και τους Έλληνες να ασφυκτιούν κάτω από το πλέγμα μνημονιακών, παράλογων, αντιαναπτυξιακών και βαθιά ταξικών μέτρων και πολιτικών.
Παραμένει όμως, οδυνηρή και επειδή, για άλλη μια φορά, διαπιστώνεται πως δεν αρκεί να έχεις την εξουσία αλλά και πώς την ασκείς, και πως ο στείρος κυβερνητισμός μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί από μέσο σε σκοπό και να επικρατήσει, τελικά, της πολιτικής και της ιδεολογίας.
Παραμένει, οδυνηρή, και επειδή το πολιτικό προσωπικό της Μεταπολίτευσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ), απέδειξε πως παραμένει ελλειμματικό και ανίκανο να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδα των μνημονίων και την κηδεμονία της Γερμανίας και των πιο σκληρών νεοφιλελεύθερων ευρωπαϊκών δυνάμεων.
Η έλλειψη στρατηγικής απεγκλωβισμού της χώρας από τη θηλιά της λιτότητας και η έλλειψη παραγωγικού σχεδίου οικονομικής ανασυγκρότησής της και προοπτικής για ένα νέο, δίκαιο κοινωνικό μοντέλο, έχουν δημιουργήσει ήδη ασφυκτικές πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες στην χώρα, με τη φτωχοποίηση του λαού, την εκποίηση του πλούτου της χώρας, τη διατήρηση ή και την αύξηση του χρέους, την παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Παράλληλα, ισχύει η διαπίστωση πως η ελληνική κλεπτοκρατική ολιγαρχία παραμένει ουσιαστικά αλώβητη και ατιμώρητη.
Ακόμη, πως το πρόβλημα της μαζικής μετανάστευσης των νέων κυρίως επιστημόνων, υψηλά εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού, που καλύπτει τα κενά που αντιμετωπίζουν οι ισχυρότερες οικονομικά καπιταλιστικές χώρες της Δύσης σε επιστημονικό προσωπικό, και έχει χαρακτήρα «εξοστρακισμού» της νέας ελληνικής γενιάς, οδηγώντας στον αργό «θάνατο» την Ελλάδα βρίσκεται σε έξαρση με απροσδιόριστες αρνητικές συνέπειες για την χώρα.
Με τόσο δραματικές και δυσμενείς εξελίξεις για τους Έλληνες και την Ελλάδα, θεωρήσαμε ανεπίτρεπτο την μη ουσιαστική λειτουργία των πολιτικών οργάνων του «ΠΡΑΤΤΩ», την μη επανεκτίμηση της κατάστασης και την μη παρέμβασή μας στην πολιτική επικαιρότητα με νέες, ακόμη πιο προχωρημένες πολιτικές ιδέες διεξόδου από την κρίση.
Η αποχώρησή μας αυτή, όμως, δεν σημαίνει και παραίτηση από τις πολιτικές και ιδεολογικές του αρχές και από το κεντρικό του αίτημα που ήταν η δημιουργία ενός πραγματικού αντιμνημονιακού, προοδευτικού Μετώπου Σωτηρίας και ανασυγκρότησης της χώρας, με προεξάρχουσα την πατριωτική Αριστερά.
Παραμένει μεγάλη η ανάγκη να δημιουργηθεί μια νέα, μεγάλη πολιτική δύναμη από τις αντιμνημονιακές προοδευτικές, πατριωτικές δυνάμεις, που θα προέλθουν από τα «σπλάχνα» της κοινωνικής συνείδησης και οργής, και από πολιτικό προσωπικό που δεν θα είναι ενταγμένο, με τον έναν ή άλλο τρόπο, στα «πελατειακά» και κρατικά υπάρχοντα δίκτυα, που σχηματίσθηκαν κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης και αφορούν σχεδόν το σύνολο σχεδόν του σημερινού πολιτικού προσωπικού και εποικοδομήματος. Πολιτικό προσωπικό, που θα αποποιηθεί εκ προοιμίου τα ιδιαίτερα προνόμια του ατομικού πλούτου και της ατιμωρησίας, που θα έχει την εμπειρία της παραγωγικής διαδικασίας, τη γνώση, τη συνείδηση αλλά και τον ρεαλισμό και θα συμπλέει με την κοινή λογική.
Η ανάγκη για ένα τέτοιο προοδευτικό, πολιτικό φορέα είναι σήμερα το μεγάλο ζητούμενο, καθώς δεν έχουν αρθεί τα αίτια της κρίσης, που παραλύει τον παραγωγικό ιστό της χώρας και περιθωριοποιεί τους Έλληνες, και που εστιάζονται σε εξωγενείς παράγοντες αλλά και στο εκτεταμένο «σύστημα παρακμής» στο εσωτερικό της χώρας.
Παράλληλα, στα εθνικά θέματα, με το προσφυγικό, με την αμφισβήτηση της Συνθήκη της Λωζάννης από τον Ερντογάν, την Τουρκία να αποδεικνύει πως αποτελεί δύναμη που αμφισβητεί σε κάθε ευκαιρία τη διεθνή νομιμότητα, και με «ανοιχτά» τα εθνικά θέματα για την Ελλάδα, αναζωπυρώνεται ο φόβος επικίνδυνων εξελίξεων.
Δυστυχώς και η σημερινή πολιτική ηγεσία μοιάζει φοβισμένη και η πολιτική και η οικονομική ολιγαρχία ανίκανη να ορθώσει ανάστημα σε κανένα ζήτημα οικονομικό, πολιτικό και εθνικό, με συνέπεια να μπαίνουν σε δοκιμασία τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των Ελλήνων.
Με αυτόν τον τρόπο, δικαιώνεται ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης, που έθεσε τη δραματική αλλαγή ισορροπίας δυνάμεων στην περιοχή σε βάρος της Ελλάδας και προέβλεψε πως όταν αυτή αναζητήσει προστάτη εντός της Ευρώπης, υπονοώντας τη Γερμανία, θα εκτεθεί σε πολύ μεγάλο κίνδυνο η εθνική της ασφάλεια και παγιωμένα εθνικά της συμφέροντα.
Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Site: http://www.gpapasimos.gr/
Twitter: @PapasimosG
