Η ψήφιση των βαρύτατων μηχανισμών εποπτείας της Ελλάδος από τους ξένους δανειστές, μετατρέποντας τα μνημόνια σε είδος «Φρανκενστάιν» (υπερταμείο χρονικής διάρκειας ενός αιώνα, με ένταξη σ’ αυτό όλης της κινητής και ακίνητης περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου και με καθαρή εποπτεία των δανειστών και «αυτόματος δημοσιονομικός κόφτης» με παράκαμψη της βουλής και της κυβέρνησης, ως εκφράζουσας, έστω και αντιπροσωπευτικά, την λαϊκή βούληση), στοιχειοθετεί την έννοια της «παράδοσης» της Χώρας, η οποία λαμβάνει σταθερότερα χαρακτηριστικά της «αποικίας χρέους».
Και αν, για τον προηγούμενο, αντίστοιχο σε χρόνο, έλεγχο της Δ.Ο.Ε., μετά τον ατυχή Ελληνοτουρκικό Πόλεμο το 1897, θα μπορούσε κανείς, λόγω και της χρονικής απόστασης από τα γεγονότα αυτά, να βρει διάφορες δικαιολογίες, που αφορούσαν το τότε νεότευκτο Ελληνικό Κράτος, με τις έντονες χτυπητές αδυναμίες, είναι πολύ οδυνηρό και δύσκολο να βρει δικαιολογίες για την πορεία της Ελλάδος κατά την Μεταπολίτευση και την ένταξη της Χώρας στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, όπου δημιουργήθηκε, κατ’ αρχήν, η εντύπωση, ότι τα μεγάλα προβλήματα, που την ταλάνιζαν ιστορικά, τα άφησε πίσω της.
Παρά, δε, το γεγονός, ότι έχουν χυθεί τόνοι μελάνης για τις αιτίες, τις συνθήκες και τους όρους της «βύθισης» της Χώρας και την ένταξή της στην σκληρή μνημονιακή κηδεμονία, με την παράλληλη τρομακτική βίαιη υποτίμηση των πάντων και ύφεση πολεμικού χαρακτήρα, που ξεπερνά τα δέκα έτη, είναι αλήθεια, ότι δεν έχουν φωτιστεί επαρκώς τα αίτια και οι βαθύτεροι λόγοι αυτής της καταστροφικής πορείας, κάτι, όμως, που αποτελεί απαραίτητο όρο (sine qua non) για την έξοδό της από αυτή την κρίση.
Γιατί αυτοί, που τα περιέγραψαν με καθαρό τρόπο, συνήθως ήταν «απόκληροι» αυτής της ιδιότυπης «ολιγαρχικής κομματοκρατίας», που δομήθηκε κατά την Μεταπολίτευση, πάνω σε ένα σύστημα συνδυαστικής διαπλοκής και «κλεπτοκρατίας». Χαρακτηριστική περίπτωση, χωρίς να είναι ο μόνος, ήταν ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης, ο οποίος αποτύπωσε και «ξεγύμνωσε», ήδη από το 1992, το «νόθο» Ελληνικό περιφερειακό καπιταλιστικό σύστημα, με την «παρασιτική» οικονομική του ολιγαρχία, τον ισχυρό και ανίκητο «πελατειασμό» και την αδυναμία πρόβλεψης, αλλά και παραδείγματος του πολιτικού προσωπικού, το οποίο μετατράπηκε σε «σάρκα εκ της σαρκός» του οικονομικού παρασιτισμού. Παράλληλα είχαμε την αβάσταχτη πνευματική «ένδεια» των διανοουμένων στην Ελλάδα, η πλειοψηφία των οποίων μετατράπηκε σε «οικόσιτο προσωπικό» του Δημοσίου ή διαφόρων άλλων ιδιωτικών συμφερόντων, με συνέπεια την απώλεια του ρόλου τους, που είναι να εξηγούν, να εμβαθύνουν στα πράγματα και να προτείνουν λύσεις έγκαιρα και όχι κατόπιν εορτής. Διότι, στην τελευταία περίπτωση, θυμίζει τη νεκρώσιμη ακολουθία, που ψάλλουν οι ιερείς στις κηδείες.
Η παραπάνω περιγραφή δεν αφορά μόνο τα κόμματα και το πολιτικό προσωπικό του δικομματισμού (ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ.), που καθόρισε την Μεταπολίτευση, έχοντας, αναμφισβήτητα, τεράστια ευθύνη για την διάλυση της Χώρας, χωρίς, έως σήμερα, αυτή να τους αποδοθεί πραγματικά. Αφορά και τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης, και ιδιαίτερα αυτές, που προσδιορίζονται ως προοδευτικές και αριστερές. Γιατί, ουδέποτε και σε αυτούς τους χώρους υπήρξε ουσιαστική και βαθειά προσέγγιση του Ελληνικού προβλήματος, αλλά μία επιφανειακή και δογματική, πολλές φορές, ανάλυση (όπως φταίνε είτε «μόνο τα μονοπώλια και ο καπιταλισμός», είτε «ο ξένος παράγοντας», είτε «οι πολιτικές δυνάμεις του δικομματισμού»), πολιτικές αντιλήψεις, όμως, που σήμερα έχουν πλήρως «απογυμνωθεί», αφού το Ελληνικό πρόβλημα συντίθεται από πολλές συνιστώσες.
Ειδικότερα σήμερα, με την άνοδο στην εξουσία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., σε συμμαχία με το ακροδεξιό μόρφωμα των ΑΝ.ΕΛ., αρχικά στη βάση μιας γενικόλογης αντιμνημονιακής ρητορείας και, σήμερα, καθαρά στη βάση της νομής της εξουσίας (οι τρομακτικές «κυβισθήσεις» του Προέδρου των ΑΝ.ΕΛ. είναι απλά η επιφάνεια του προβλήματος), καταδεικνύεται, με τον πιο ηχηρό τρόπο, ότι και ο χώρος, ο οποίος αυτοαποκαλείται ως «Αριστερά», αποτελεί οργανικό μέρος του Ελληνικού προβλήματος. Η Ελληνική κρίση και η μετατροπή της Χώρας μας σε «αέναο πειραματόζωο» του διεθνούς χρηματιστηριακού «νεοφεουδαρχικού» Κεφαλαίου και των παγκόσμιων τοκογλύφων, πέραν των ευρύτερων προβλημάτων, που αφορούν την ένταξη της Χώρας στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, οφείλεται καταλυτικά και στον εκφυλισμό του πολιτικού εποικοδομήματος και των θεσμών, σε μια «πνιγηρή ολιγαρχική κομματοκρατία», πλήρως υποταγμένη στην «παρασιτική», χωρίς εθνική συνείδηση, Ελληνική οικονομική ολιγαρχία, που αφορά σχεδόν το σύνολο του πολιτικού προσωπικού και των πολιτικών δυνάμεων, που δομήθηκαν, εντάχθηκαν και «σιτίσθηκαν» από τις δομές του πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης.
Η πολιτική αυτή διαπίστωση, η οποία πρέπει να γίνει συνείδηση του Ελληνικού Λαού, καθόσον έχει και ο ίδιος σοβαρότατες ευθύνες για τη διαιώνισή του, μπορεί να αποτελέσει το τέλος των ψευδαισθήσεων και την απαρχή μιας νέας ιστορικής περιόδου, δύσκολης μεν, αλλά ελπιδοφόρας, σε περίπτωση, που προέρχεται από τα «σπλάχνα» της κοινωνικής συνείδησης και οργής, με την δημιουργία και την εμφάνιση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ της αδιέξοδης και καταστροφικής «ολιγαρχικής κομματοκρατίας» της Μεταπολίτευσης και αντιμετώπισης όλων των πραγματικών προβλημάτων, που συνιστούν το Ελληνικό πρόβλημα και τα οποία θα περιγραφούν στην συνέχεια αυτού του άρθρου.
Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Site: http://www.gpapasimos.gr/
Twitter: @PapasimosG
