Στον πρόλογο του βιβλίου του «Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας», ο Νίκος Σβορώνος, που υπήρξε ένας εκ των σπουδαιοτέρων ιστορικών της Χώρας, σημειώνει ότι, εκ των βασικών χαρακτηριστικών του Ελληνικού Έθνους είναι, αφενός, ο αντιστασιακός χαρακτήρας του Ελληνικού Λαού, ο οποίος επέζησε και μεγαλούργησε κατά περιόδους στο διάβα της Ιστορίας, απέναντι σε αυτοκρατορίες και «μεγαθήρια» και, αφετέρου, ο ανολοκλήρωτος χαρακτήρας του κοινωνικού σχηματισμού του Νεοελληνικού Κράτους, με την έννοια της έλλειψης ισχυρής εθνικής αστικής τάξης και της σοβαρής παραγωγικής ανάπτυξης και επέκτασης της Χώρας.
Η περίοδος της Μεταπολίτευσης υπήρξε, αντικειμενικά, μία εκ των ιστορικών καμπών, που η Χώρα επιχείρησε να «γεφυρώσει» τα διαχρονικά «χάσματά της», με τα οποία πορεύεται, σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Η προσπάθεια αυτή, παρά τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες, για πολλούς λόγους, κατέστη ατελέσφορη και ατελής. Η περίοδος της ύστερης Μεταπολίτευσης, που χαρακτηρίζεται από μία πρωτοφανή έλλειψη προνοητικότητας, εν μέσω της «κίβδηλης» και επίπλαστης ευημερίας, αποτέλεσε την «γέφυρα» για την επάνοδο του «ήρεμου ταξιδιού» του Ελληνισμού σε νέες «θύελλες», με «Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες».
Το «κουτί της Πανδώρας» για τη νέα οδυνηρή φάση του Ελληνισμού άνοιξε, με την είσοδο στην μνημονιακή κηδεμονία των ξένων δανειστών και την πλήρη αποτυχία και αδυναμία του πολιτικού προσωπικού της Χώρας, αλλά και της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας, να αντισταθούν και να μην παραδώσουν όλα τα κλειδιά για τη «νεοαποικιοποίηση» της Ελλάδος.
Ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης, στα δύο επιδραστικότατα και, δυστυχώς, προφητικά κείμενά του για τον «κατήφορο» του Ελληνισμού, το 1992, τον πρόλογο στο βιβλίο του «Η παρακμή του αστικού πολιτισμού» και το 1993, το επίμετρο στο βιβλίο του «Θεωρία του Πολέμου», στα οποία αναφέρεται, στο πρώτο στις διαχρονικές «πληγές» του Νεοελληνικού Κράτους (έλλειψη εθνικής αστικής τάξης, έντονα πελατειακά δίκτυα, παρασιτισμός κ.λπ.) και στο δεύτερο στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις και στους κινδύνους, που ελλοχεύουν στον βασικό εθνικό άξονα του σύγχρονου Ελληνισμού (Κύπρος – Αιγαίο – Θράκη), είχε επισημάνει με έντονο τρόπο την διαφαινόμενη χρεοκοπία του «νόθου» αντιπαραγωγικού και πελατειακού Ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, καθώς επίσης και τους κινδύνους, για τα ευρύτερα εθνικά ζητήματα από μια τέτοια εξέλιξη.
Ειδικότερα, ως προς το τελευταίο, είχε επισημάνει προφητικά, ότι η Χώρα θα κινδυνεύσει σε εθνικό επίπεδο, όταν θα αναζητήσει οικονομικό «προστάτη» εντός της Ευρώπης, εννοώντας το Βερολίνο, καθόσον αυτός γνώριζε πολύ καλά την γεωπολιτική πραγματικότητα, που φέρεται να την αγνοεί η πολιτικοοικονομική «ελίτ» της Ελλάδος, ότι από την ίδρυση του ενιαίου Γερμανικού Κράτους μέχρι και σήμερα, άλλοτε εμφανώς και άλλοτε αφανώς, υπάρχει απόλυτη ταύτιση των στρατηγικών γεωπολιτικών στοχεύσεων Βερολίνου – Άγκυρας.
Σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή, η οποία μοιάζει με «τυφώνα» και οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς, βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα. Αποδυναμωμένη οικονομικά, με ηγεσίες σε πολιτικό, οικονομικό και πνευματικό επίπεδο κατώτερες των εθνικών και κοινωνικών περιστάσεων, καθεύδει σε ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο «μονοπάτι». Αρνητικό παράγοντα σ’ αυτή την εξέλιξη αποτελεί και η «θρυμματισμένη εικόνα» του αντιστασιακού χαρακτήρα του Ελληνικού Λαού, που, μετά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, δείχνει να είναι «γονατισμένος» από την στοχευμένη, όπως φαίνεται, «εσωτερική υποδούλωσή» του.
Οι εξελίξεις αυτές «ανοίγουν την όρεξη», όχι μόνο στο πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο της Τουρκίας, που μετά τις νέες εξελίξεις στο εσωτερικό της Τουρκίας μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα και την ισχυροποίηση του «Σουλτάνου» Ερντογάν, έχει, στην κυριολεξία, «απασφαλίσει» (τελευταία πρόκληση των Τούρκων είναι η αμφισβήτηση της Κάσου, που «βαφτίσθηκε» Κομπάν, καθώς και οι εμπρηστικές δηλώσεις Ερντογάν για την σημαία της Κύπρου), αλλά και στον «βραχίονά» της στα Βαλκάνια, την Αλβανία, όπου η κυβέρνηση Ράμα επιδίδεται σε μια ανέξοδη, αλλά επικίνδυνη εθνικιστική ρητορεία.
Η «Οδύσσεια» του Ελληνισμού συνεχίζεται, εν μέσω πολλαπλών «θυελλών». Γι’ αυτό τον λόγο, είναι ακατανόητη η «σπουδή» να συνεχισθούν οι ενδοκυπριακές διαπραγματεύσεις τον προσεχή Ιανουάριο, με στόχο την πολυμερή σύσκεψη για την λύση του Κυπριακού, στην σημερινή περίοδο, όπου ο Ελληνισμός είναι αποδυναμωμένος από την καταστροφική μνημονιακή κηδεμονία.
Αυτό, που απαιτείται σήμερα είναι κοινός νους, και όχι επικοινωνιακά «παιχνίδια» στα εθνικά θέματα, τα οποία μόνο «χρήσιμοι ηλίθιοι» της Ιστορίας θα μπορούσαν να παίξουν.
Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Site: http://www.gpapasimos.gr/
Twitter: @PapasimosG
