Αναφερθήκαμε, ήδη έως τώρα, σε δύο εκ των κεντρικών πυλώνων, αυτόν της ελλείψεως εθνικής αστικής τάξης από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους, στην θέση της οποίας υπάρχει ένα συνονθύλευμα οικονομικής «παρασιτικής» ολιγαρχίας, με κύριο χαρακτηριστικό τον εύκολο ατομικό πλουτισμό μέσω της διαπλοκής με το «πελατειακό» Κράτος και αυτόν της μετατροπής του πολιτικού εποικοδομήματος, κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, σε μια οδυνηρή «ολιγαρχική κομματοκρατία», όπου εντάσσεται σχεδόν το σύνολο του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού, που με οποιονδήποτε τρόπο έχει «δούναι και λαβείν» από τις κρατικές δομές, αποτελώντας, έτσι, ένα τεράστιο εμπόδιο για την έξοδο της Χώρας από την κρίση.
Το «Ελληνικό πρόβλημα», όμως, όπως έχει προαναφερθεί, έχει λάβει ολιστικά χαρακτηριστικά και, γι’ αυτόν τον λόγο, για να αντιμετωπισθεί, σε συνδυασμό πάντα με τις διεθνείς συνθήκες και την εξέλιξη και τα δομικά χαρακτηριστικά του παγκόσμιου καπιταλισμού, θα πρέπει να φωτιστούν και οι υπόλοιποι πυλώνες – συνιστώσες, που συναποτελούν αυτό.
Βασικός τρίτος πυλώνας του «Ελληνικού προβλήματος» είναι, αναμφισβήτητα, η δομή και η συγκρότηση του Ελληνικού Κράτους και όλων των ιδεολογικών και κατασταλτικών θεσμών και μηχανισμών αυτού. Η ρίζα των προβλημάτων, που είναι ο έντονος «πελατειασμός» και η χρησιμοποίησή του, μέσω διαπλεκόμενων σχέσεων, τόσο για την εξυπηρέτηση συμφερόντων της «παρασιτικής ολιγαρχίας», όσο και για τα κόμματα εξουσίας και το αντίστοιχο πολιτικό προσωπικό, που το θεωρεί «οιονεί λάφυρο», έχει τις απαρχές του στην ίδρυση του Ελληνικού Κράτους το 1830, συνδεόμενο με δύο βασικές συνιστώσες, την μία της Βαυαροκρατίας στην πρώτη περίοδο και την άλλη της μεγάλης επιρροής του «κοτζαμπασισμού».
Η «εργαλειακή» εισαγωγή Δυτικών θεσμών του κοινοβουλευτισμού, του τυπικού νομικού πλαισίου και της καθολικής ψηφοφορίας του 1865, σε ένα καθυστερημένο από πλευράς οικονομίας, πολιτισμού και κοινωνικής διάρθρωσης Κράτος, όπως ήταν τότε η Ελλάδα, συνετέλεσε, μεν, σε μια έντονη κοινωνική κινητικότητα και αποτέλεσε συνεκτικό στοιχείο για την δημιουργία της «εθνικής» συνείδησης και ενότητας, πλην όμως η χρησιμοποίηση αυτών των θεσμών από τους τοπικούς προεστούς και τα τμήματα της οικονομικής ολιγαρχίας για την εξυπηρέτηση των προσωπικών τους συμφερόντων, που προϋπόθεση ήταν και ο έλεγχος του κοινωνικού σώματος, των ψηφοφόρων, αποτέλεσε το πλαίσιο της τεράστιας «πελατειακής» διόγκωσης του Κράτους. Έτσι, αυτό μετετράπη σε υπέρτατο «εργοδότη», όπου, αφενός, απορροφήθηκε μεγάλο τμήμα του εν δυνάμει προλεταριάτου, το οποίο στις Δυτικές καπιταλιστικές Χώρες αποτέλεσε την βάση για την οικονομική επέκταση και ανάπτυξη του βιομηχανικού καπιταλισμού και, αφετέρου, αποτέλεσε το πλαίσιο κυριαρχίας των διαφόρων ομάδων προυχόντων και της οικονομικής ολιγαρχίας, τόσο για την αμιγώς προσωπική τους εξυπηρέτηση μέσω της κατασπατάλησης του εθνικού πλεονάσματος, βάσει προνομίων νομιμοφανών ή μη, όσο και για την διατήρηση της κυριαρχίας τους, που επέβαλλε την διόγκωση του «πελατειακού» χαρακτήρα του Κράτους.
Αυτά τα χαρακτηριστικά, τα οποία υπήρξαν εμφανή σε όλη την ιστορική διαδρομή του Νεοελληνικού Κράτους, τόσο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όσο και μετά, όχι μόνο δεν εξαλείφθηκαν κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, όπου θα περίμενε κανείς εύλογα αυτό να συμβεί, αλλά, αντίθετα, διογκώθηκαν και αποτέλεσαν το πλαίσιο στη λεγόμενη «μαζοδημοκρατία» της Μεταπολίτευσης για την δόμηση ενός ισχυρού «κλεπτοκρατικού» συστήματος, που οδήγησε την Ελλάδα στην χρεοκοπία και στο σημερινό μνημονιακό «νεοαποικιακό» καθεστώς.
Ο έντονος παρασιτισμός της Ελληνικής οικονομίας, η διαχρονική αντίληψη και πρακτική του «μαυραγοριτισμού», που κυριαρχεί στο κοινωνικό στρώμα της οικονομικής ολιγαρχίας, αντίληψη, που διαχύθηκε σε όλη την κοινωνία και τους ενδιάμεσους θεσμούς, με συνέπεια την δημιουργία ενός ισχυρού ιδιοτελούς κοινωνικού τμήματος, που έχει λεηλατήσει τον εθνικό πλούτο της Χώρας, ιδιαίτερα στην ύστερη φάση της Μεταπολίτευσης, ο έντονα «πελατειακός» χαρακτήρας του Κράτους και οι στρεβλώσεις και οι ελλειμματικές λειτουργίες όλων των ενδιάμεσων θεσμών του εποικοδομήματος της Ελλάδος (ΟΤΑ, Δικαιοσύνη κ.λπ.), που σηματοδοτούν και συναπαρτίζουν τον σημερινό «νόθο» Ελληνικό περιφερειακό «κλεπτοκρατικό» καπιταλισμό, δεν είναι, προφανώς, φυσικά φαινόμενα ή τυχαίες και ασύνδετες μεταξύ τους καταστάσεις, αλλά έχουν τις ρίζες τους στα προαναφερόμενα. Όλα, δε, αυτά έχουν ως βασικό «αιμοδότη» τους το δημιουργηθέν «πελατειακό» Κράτος – «Λεβιάθαν». Ως εκ τούτου, γίνεται αντιληπτό ότι, εάν δεν αποκοπούν οι ρίζες αυτές, που έχουν μεταλλαχθεί, πλέον, σε «γάγγραινα», δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον για τη Χώρα μας.
Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Site: http://www.gpapasimos.gr/
Twitter: @PapasimosG
