Όχι δεν το περίμενα. Ακόμα ήταν πρωί όταν χτύπησε το κινητό. Όχι δεν το περίμενα.
Ήταν το τελευταίο που περίμενα να ακούσω. O Δημήτρης Πέθανε.
Δεν απαντάς… δεν ρωτάς. Σιωπή.
Αυτή η σιωπή… σαν να μην θέλεις να το πιστέψεις.
Ένα ξερό ευχαριστώ.
Γυρίζω στην παρέα. Πέθανε ο Δημήτρης.
Η ίδια παύση.
Αυτή η παγωμάρα που λέει πολλά σε μια τέτοια είδηση.
Πετάχτηκε ο Γιάννης.
ΟΧΙ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ.
Θα γυρίσω σπίτι και θα βάλω τα Σι Ντί του.
Δεν πεθαίνουν ποτέ φωνές σαν του Μητροπάνου.
Στην Ασκληπιού είμασταν Δημήτρη. Στο «Νυφοπάζαρο» που το λέγαμε παλιά όταν είμασταν παιδιά.
Έφυγα για το σπίτι. Πέρασα τη γέφυρα.
Πόσες φορές την πέρασες κι εσύ;
Και κάθε φορά με άλλα συναισθήματα.
Με αγωνίες για το τι θα γίνουμε εκείνα τα πέτρινα χρόνια και με την κρυφή όμως ελπίδα ότι στο τέλος θα τα καταφέρουμε.
Θυμήθηκα την τελευταία συνέντευξη που δώσαμε στο ραδιόφωνο εδώ στα Τρίκαλα μαζί. Εγώ είχα ζητήσει να βάλουν μουσική υπόκρουση τον «ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟ» που μόλις είχε κυκλοφορήσει.
Προεκλογική περίοδος ήταν και τότε.
Θυμάσαι;
Όμως ακόμα και τότε Δημήτρη μπορούσαμε να ονειρευόμαστε ότι κάτι θα γίνει σ’ αυτή τη χώρα. Και αρνούμασταν να πιστέψουμε ότι από τότε κάποιοι δούλευαν για την καταστροφή της.
Τώρα δεν ονειρευόμαστε πια.
Τα παιδιά μας δεν πιστεύουν ότι θα τα καταφέρουν.
Σκότωσαν ακόμα και τα όνειρά μας.
Σκότωσαν τα όνειρα που δικαιούνται να κάνουν τα παιδιά μας.
Χάσαμε τους ήχους μας, την αρμονία μας, την γλώσσα μας, την ΑΛΗΘΕΙΑ.
Γι αυτό σε είχαμε ανάγκη Δημήτρη.
Αρπαζόμασταν απ’ την φωνή σου.
Την φωνή που έβγαζε τους καημούς του Έλληνα, τον τόνο, τον ΕΡΩΤΑ.
Διάβασα την τελευταία σου συνέντευξη.
Πίσω από τις λέξεις μπορούσα να διακρίνω την Αγωνία σου για το μέλλον της Χώρας, το μέλλον του τόπου.
Ξέρεις γιατί άργησα να σου γράψω;
Γιατί ήμουν θυμωμένος. Τι στο διάολο;
Εσύ τον τραγούδησες τον Χάρο. Γιατί βγήκε παγανιά και πέρασε απ’ το δικό σου σπίτι.
Δεν ήθελα να το δεχτώ. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι φωνές σαν την δική σου δεν θα ξανατραγουδήσουν πια.
Άραγε σε ποιες θάλασσες ταξιδεύεις τώρα.
Γιατί εμείς ταξιδεύουμε με την φωνή σου.
Ερωτευτήκαμε με τα τραγούδια σου.
Τελικά είχε δίκαιο ο Γιάννης όχι δεν πέθανες.
Άναψα μια φωτιά στην αυλή μου… έβαλα στη διαπασών το «ΑΓΓΕΛΟΣ – ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ» και το χόρεψα όπως έκανε και ο ήρωάς μου στα «ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΔΕΜ».
Γειά σου ρε Τζίμυ.
Ναι… για μας δεν πέθανες.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΥΡΙΤΣΗΣ
