Η Ελλάδα, δυστυχώς, «βυθίζεται». Βρίσκεται, αντικειμενικά, σε μία από τις χειρότερες συγκυρίες της σύγχρονης Ιστορίας της, αφού η «γάγγραινα» έχει εισχωρήσει βαθιά σε όλα τα μέλη του οργανισμούτης, χωρίς να υπάρχει αποτελεσματική αντιμετώπισή της και χωρίς να διαφαίνεται φάρμακο ίασης για το άμεσο μέλλον. Είναι μία Χώρα, που συμμετέχει στην Ευρωζώνη, χωρίς όμως να απολαμβάνει τίποτα από τα πλεονεκτήματά της, ούτε,καν, τις ειδικές πολιτικές αντιμετώπισης της καπιταλιστικής κρίσης, που είναι το λεγόμενο «πρόγραμμα QE» του Μάριο Ντράγκι, δηλαδή της «ποσοτικής χαλάρωσης» του Ευρώ, μέσω της επαναγοράς ομολόγων, το οποίο έχει φθάσει στο ένα τρις ευρώ, χωρίς η Χώρα μας να συμμετέχει σε αυτόν τον πακτωλό χρημάτων.
Από την άλλη, υφίσταται την σκληρή μνημονιακή κηδεμονία, με στρατηγικό στόχο των δανειστών την βίαιη εσωτερική υποτίμηση των πάντων, έτσι ώστε να μπορούν να εκποιηθούν πάμφθηνα σημαντικοί εθνικοί και φυσικοί πόροι και η δημόσια περιουσία. Ήδη, αυτή η στρατηγική «αποικιοποίησης» της Ελλάδος βρίσκεται σε πλήρη υλοποίηση, με «πρόθυμους εκτελεστές» το «ημιθανές» πολιτικό προσωπικό της Χώρας, που έχει τα στοιχεία των «λωτοφάγων» της εξουσίας και την ντόπια «κλεπτοκρατική» οικονομική ολιγαρχία, η οποία, αντικειμενικά, είχε θέσει τις βάσεις της «αποικιοποίησης» της Χώρας από πολύ παλιότερα.
Η «αιμορραγία» της Ελλάδος είναι συνεχής, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση τον «εξοστρακισμό» της νέας γενιάς των επιστημόνων, η οποία, αντί να χρησιμοποιηθεί ως «ατμομηχανή» για την ανάπτυξη της Ελλάδος, χρησιμοποιείται ως έτοιμο εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό στην Γερμανική, Αγγλική κ.λπ. οικονομία.
Η Ελληνική κοινωνία, από την άλλη πλευρά, συνεχίζει να βιώνει μια περίοδο «πάνδημου πένθους». Η κρίση αποτυπώνεται σε όλα τα επίπεδα και το οικονομικό πρόβλημα έχει μετατραπεί σε πρόβλημα επιβίωσης ενός Λαού, θέτοντας, έτσι, πολλαπλά ερωτήματα, που αγγίζουν ένα ευρύ πεδίο, από το κοινωνικό, το οικονομικό,το πολιτικό έως το φιλοσοφικό και το ψυχολογικό.
Η απάθεια, ως έκφραση διαμαρτυρίας, πιθανόν να σηματοδοτεί μια τεράστια στροφή προς μαζική αποχή από τα πολιτικά τεκταινόμενα, όπως κατεγράφη στην πρόσφατη έρευνα της «Κάπα Research», σύμφωνα με την οποία, η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων (42,3%) έχει βαρεθεί να εκφράζει ακόμα και την διαμαρτυρία της. Η εξέλιξη αυτή είναι καταστροφική, γιατί μπορεί να αποτελεί μία «ασπίδα προστασίας» του σημερινού «σάπιου» πολιτικού εποικοδομήματος, αλλά αυτό έχει δραματικές μακροπρόθεσμες συνέπειες στην πορεία της Χώρας προς την «βύθιση» και το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα, το οποίο βάλλεται πανταχόθεν, καθώς η κρίση έχει εισχωρήσει σε όλους του ενδιάμεσους θεσμούς και το Κράτος. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η εμφανής, πλέον, «ομαδοποίηση» στον ευαίσθητο χώρο της Δικαιοσύνης και οι «δυσώδεις αναθυμιάσεις», που αναδύονται, ήδη, από τον «αγγελικό κόσμο» των επίδοξων «νεοκαναλαρχών», που «βαπτίσθηκαν» εξοργιστικώς από κάποιους ως «η λύση αντιμετώπισης της διαπλοκής».
Υφίσταται, συνεπώς, μέγιστη αναγκαιότητα για την πατρίδα, η αντιμετώπιση αυτής της ανηλεούς κρίσης, η οποία μπορεί να γίνει μόνο από ένα νέο πολιτικό υποκείμενο, που θα εκφράζει πραγματικά την Ελληνική κοινωνία, την οργή, αλλά και τις χαμένες ελπίδες της και θα αποτελείται από πολιτικό προσωπικό, που δεν θα έχει σχέσεις με συμφέροντα του Κράτους και πολιτική λογική την κατάληψη της εξουσίας, ως αυτοσκοπό και «λάφυρο». Αυτό σημαίνει, ότι θα πρέπει αυτό το πολιτικό προσωπικό να παραιτηθεί προκαταβολικά και δημόσια από τα πολιτικά προνόμια του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού. Αυτό το πολιτικό υποκείμενο οφείλει να υιοθετήσει έναν νέο πολιτικό λόγο, που να «αντιλαμβάνεται» τη διαπλοκή οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, την οικονομική εξάρτηση της Χώρας από την Ε.Ε., την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το αλληλένδετο των οικονομιών σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης και επικράτησης του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Που να αντιλαμβάνεται τη διαφθορά και την εξουσιομανία. Που να βλέπει μακριά, μέσα από έναν συγκεκριμένο πολιτικό και οικονομικό πρόγραμμα εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης, μιλώντας και εννοώντας τις διαρθρωτικές αλλαγέςως αλλαγή «περιβάλλοντος», πλαισίου ανάπτυξης και λειτουργίας της Δημοκρατίας και του Κράτους. Που να ξεφεύγει από τον στείρο κρατισμό τηςαυτοαποκαλούμενης και αυτοακυρούμενης«πρώτης φοράς Αριστεράς» και την «δεξιά» νεοφιλελεύθερη αντίληψη λειτουργίας του Κράτους, που οδηγούν, τελικά, την Ελλάδα στο «βάραθρο».
Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Site: http://www.gpapasimos.gr/
Twitter: @PapasimosG
