Η συζήτηση είχε ξεκινήσει ύπουλα και διακριτικά εδώ και αρκετό καιρό. Οι αναφορές με κάθε αφορμή ήτανε συνεχείς και πυκνές. Από τη σύλληψη των στελεχών της Χρυσής Αυγής και μετά όμως οι παπαγάλοι του συστήματος μαζί με τα αφεντικά τους ξεσαλώσανε. Όποια και αν είναι η συζήτηση θα βρεθεί ο τρόπος ώστε μαγικά να πάει στην αγαπημένη τον τελευταίο καιρό θεωρία του συστήματος. Τη θεωρία των δύο άκρων. Μια θεωρία που ορίζει πως η βία δεν έχει πρόσωπο, δεν έχει διαβαθμίσεις, δεν έχει διακρίσεις και είναι ίδια από όπου και αν προέρχεται και με όποιον τρόπο και αν εκφράζεται. Με βάση τη «λογική» αυτή, η σύσταση μιας εγκληματικής συμμορίας που απειλεί, εκβιάζει, τρομοκρατεί και εν τέλει δολοφονεί είναι απολύτως ίδια με τις δυναμικές αντιδράσεις κάποιων κατοίκων ενάντια στα σχέδια επιχειρηματιών που αφορούν την περιοχή τους και την ποιότητα ζωής τους, είναι ίδια με τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τα συλλαλητήρια, είναι ακόμη ακόμη ίδια με τα γιουχαΐσματα ή τους ήπιους προπηλακισμούς…γαλακτοκομικής μορφής πολιτών κατά πολιτικών. Είναι σαφές, αναντίρρητο και ξεκάθαρο πως η βία δεν μπορεί να είναι λύση στα προβλήματα μιας κοινωνίας. Πράξη που πηγάζει από αρχέγονα ένστικτα ή ακόμη χειρότερα πράξη που πηγάζει από μια λογική εξεργασία που υπαγορεύει ή επιτρέπει την πρόκληση κακού δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά το ίδιο το πρόβλημα. Αυτό όμως πόρρω απέχει από τα ,Ολυμπιακών επιδόσεων, άλματα λογικής τα οποία παρακολουθούμε, εμβρόντητοι, να λαμβάνουν χώρα μπρος στα μάτια μας και τα οποία, προσωπικά, με κάνουν να είμαι εξαιρετικά καχύποπτος αναφορικά με το αγαθό ή όχι των προθέσεων γύρω από το ξεκαθάρισμα λογαριασμών της συντεταγμένης πολιτείας με τους εγκληματίες της ακροδεξιάς. Η ισοπέδωση των ορίων και η εξίσωση υπό μορφή πολτοποίησης των περιπτώσεων, μας επιτρέπει να υποθέσουμε πως, πίσω από όλο αυτό το επικοινωνιακό-και κατά πως φαίνεται διόλου αποτελεσματικό-πανηγύρι, κρύβεται μια προσπάθεια χειραγώγησης της κοινωνίας, μια προσπάθεια καταστολής εν τη γενέσει κάθε μορφής αντίδρασής της απέναντι στις σχεδιαζόμενες πολιτικές. Άκουσα και διάβασα, στο πλαίσιο αυτής της συζήτησης, να λέγεται και να γράφεται –ανερυθρίαστα κατά την ταπεινή μου γνώμη-πως οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να υπακούουν τυφλά στο Σύνταγμα και τους νόμους και πως κάθε μορφή αντίδρασης απέναντι σ’αυτά δεν είναι απλή ανυπακοή αλλά ξεκάθαρη και καταδικαστέα βία. Δεν κάνουν όμως ουδεμία αναφορά και δε δίνουν καμία απάντηση σε κάποια απλά-έως απλοϊκά-ερωτήματα. Πως χαρακτηρίζεται ένας νόμος που ψηφίζεται και εφαρμόζεται, όταν αυτός είναι εντελώς αντίθετος προς τις προεκλογικές δεσμεύσεις και υποσχέσεις των εκλεγμένων εμπνευστών του; Πως χαρακτηρίζονται πολιτικές αποφάσεις και πράξεις-με προεξάρχουσα τον αλήστου μνήμης…διορισμό πρωθυπουργού-που είναι ξεκάθαρα αντίθετες, όχι μόνο στο πνεύμα αλλά και σ’αυτό το ίδιο το, αυστηρό, γράμμα του Συντάγματος; Πως χαρακτηρίζεται η πειθήνια εφαρμογή, από μια εκλεγμένη κυβέρνηση, των επιταγών ξένων τοποτηρητών μέσα στα γεωγραφικά όρια ενός ανεξάρτητου(;;) κράτους, μιας Συνταγματικής δημοκρατίας; Πως χαρακτηρίζονται οι πολιτικές που ασκούν έντονη, πέραν των ανθρωπίνως ανεκτών ορίων, πίεση σε κάθε επίπεδο σε μια ολόκληρη κοινωνία; Διότι αν δεν είναι βία η οικονομική εξαθλίωση ενός ολόκληρου λαού, η δημιουργία μιας ,άνευ ιστορικού προηγουμένου εν καιρώ ειρήνης, στρατιάς ανέργων, η εξαφάνιση κάθε μορφής κοινωνικής πρόνοιας και η απαξίωση κάθε κοινωνικής δομής τότε τι είναι άραγε; Δεν είμαι αφελής. Φυσικά και δεν είναι κουτοί. Φυσικά και δεν είμαι εξυπνότερός τους. Γνωρίζουν πολύ καλά τόσο τις ερωτήσεις όσο και τις απαντήσεις. Όπως γνωρίζουν επίσης πως άλλη απάντηση στη βία της εξουσίας από αυτή που ήδη δειλά δειλά δίνει ο κόσμος δεν υπάρχει. Αυτή την απάντηση προσπαθούν να φιμώσουν, να δαιμονοποιήσουν, να δικάσουν και να καταδικάσουν. Και εδώ, ίσως, εντοπίζεται η μοναδική αφελής τους κίνηση. Διότι με τις σπασμωδικές κινήσεις τους δείχνουν να αγνοούν έναν βασικότατο νόμο της φυσικής. Αυτόν που ορίζει ξεκάθαρα πως κάθε δράση συνοδεύεται πάντα από αντίδραση. Με τη στάση τους αντί να εκτονώσουν την αντίδραση αυξάνουν τη δράση. Μαντεύετε το αποτέλεσμα;
Κωνσταντίνος Ντουρτούνης
Χειρουργός Οδοντίατρος
