Σε μια ψύχραιμη αποτίμηση της επομένης των εκλογών και ειδικά της διαδικασίας των διερευνητικών εντολών προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η ηγεσία της Δημοκρατικής Αριστεράς, ενός νεότευκτου σχετικά κόμματος, συμπεριφέρθηκε με την μέγιστη δυνατή σοβαρότητα και υπευθυνότητα που απαιτούσαν οι στιγμές. Γεγονός που έχει αποτυπωθεί και στις μετρήσεις τις κοινής Γνώμης που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Αυτό το συμπέρασμα ωστόσο, δεν προέκυψε ξαφνικά. Αποτελεί πάγια στάση και πρακτική τόσο του προέδρου του κόμματος Φ. Κουβέλη όσο και των στελεχών του συνολικά, η υπευθυνότητα με την οποία αντιμετωπίζονται όλα τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, για τα οποία κατατίθενται ταυτόχρονα και προτάσεις προς την κατεύθυνση επίλυσης των. Προς επίρρωσιν αυτού αποτελεί και το γεγονός ότι η Δημοκρατική Αριστερά έχει καταθέσει και καταθέτει σειρά προτάσεων στις κυβερνήσεις και σε ανύποπτο χρόνο, για όλα τα μείζονος σημασίας ζητήματα που απασχολούν τη χώρα και τους πολίτες. Για παράδειγμα, το ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου και της σταδιακής απαγκίστρωσης τέθηκε σε πρώτο χρόνο από τον κ. Κουβέλη. Εσχάτως, όλες οι πολιτικές δυνάμεις συντάσονται πλέον προς αυτήν την κατεύθυνση και αυτό αποδεικνύει το πραγματικό μέγεθος της Δημοκρατικής Αριστεράς και τον ουσιαστικό ρόλο που παίζει στο γενικό πολιτικό σύστημα. Δεν αποτελούν υπερβολή, οι απόψεις που διατυπώθηκαν εσχάτως για το ρόλο της Δημοκρατικής Αριστεράς στις τελευταίες εξελίξεις. Γνωστοί πολιτικοί αναλυτές σημειώνουν ότι στην περίπτωση ισχυρότερης εκλογικά Δημοκρατικής Αριστεράς, θα υπάρξει με βεβαιότητα αποτέλεσμα στη διαδικασία των διερευνητικώ εντολών. Ωστόσο, στην παρούσα συγκυρία, η Δημοκρατική Αριστερά, επανέρχεται και καταθέτει εκ νέου τις προτάσεις που θα πρέπει σε πρώτο χρόνο να ασχοληθεί η κυβέρνηση που θα προκύψει την 18η Ιουνίου.
Προτάσεις και ευρωομόλογο
Επιγραμματικά οι προτάσεις που θα πρέπει να τύχουν της δέουσας προτεραιότητας από την ελληνική κυβέρνηση από την επομένη των εκλογών αν και θα ήτο ευχής έργο να τεθούν στην επικείμενη διάσκεψη Κορυφής από την υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμμένου είναι οι εξής:
Έκδοση ευρωομολόγου, χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής μέσα από τη χρονική επιμήκυνση, διεκδίκηση απευθείας χρηματοδότησης των κρατών-μελών από την ΕΚΤ και επιμονή στην ανάγκη ενίσχυσης των πόρων για την ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων.
Επίσης, εφαρμογή 5ετούς αναπτυξιακού πρόγραμματος για την Ελλάδα το οποίο θα στηρίζεται στη δανειοδότηση της ευρωπαϊκής τράπεζας επενδύσεων, σε συνεργασία με τα κονδύλια του ΕΣΠΑ.
Σχετικά με το θέμα του ευρωομόλογου θέλω να σημειώσω τα εξής, καθώς αποτελεί την τελευταία λύση πριν την έξοδο από το ευρώ. Ευρωομόλογο λοιπόν είναι το άθροισμα των πιστοληπτικών ικανοτήτων της χωρών της ευρωζώνης οι οποίες εγγυώνται ένα ομόλογο το οποίο π.χ. θα απορροφηθεί από την Ελλάδα και δανειστές θα είναι ευρωπαϊκές χώρες, ευρωπαϊκές τράπεζες ή διεθνείς επενδυτές. Εκ πρώτης όψεως είναι μια καλή λύση.
Ο σχεδόν χρεωκοπημένος ευρωπαϊκός νότος αναζητά απελπισμένα μια λύση σταθερού δανεισμού:
Η Ελλάδα για να δανειστεί σήμερα από τις αγορές στην 10ετία (βάσει spread επί των γερμανικών ομολόγων), θα πληρώσει 14,5% δηλαδή σε 10 χρόνια θα έχει πληρώσει 14,5% επί 10 ίσον 145%. Δηλαδή αν δανεισθεί 10 δις ευρώ θα επιστρέψει σε 10 χρόνια 24,5 δις ευρώ, 10 δις το αρχικό κεφάλαιο και 14,5 δις ευρώ οι τόκοι….δηλαδή χρεοκοπία.
Άρα η Ελλάδα δεν μπορεί να δανεισθεί από τις αγορές.
Με το ευρωομόλογο το άθροισμα των πιστοληπτικών ικανοτήτων των χωρών της ευρωζώνης θα διασφάλιζε το νέο ευρωομόλογο και έτσι η Ελλάδα θα δανειζόταν π.χ. στο 3,5% ή στο 3% ή στο 4% στην 10ετία.
Όμως σε αυτή την περίπτωση είναι προφανές ότι ο δανεισμός της Ελλάδος θα ήταν πολύ πιο επωφελής.
Όμως το ευρωομόλογο κάποιους ευνοεί και κάποιους όχι.
Η Ελλάδα που είναι σε καθεστώς χρεοκοπίας οτιδήποτε άλλο πριν την χρεοκοπία την ευνοεί.
Όμως τον ευρωπαϊκό βορρά θα τον πλήξει εις διπλούν.
Το ευρωομόλογο είναι όπως αναφέρθηκε το αποτέλεσμα, το άθροισμα της πιστοληπτικής ικανότητας των χωρών της ευρωζώνης.
Η Γερμανία δανείζεται στην 10ετία π.χ. 2,6% λόγω του ευρωομολόγου όμως, επειδή η Γερμανία θα έχει επωμιστεί όπως και άλλες χώρες τον δανεισμό του προβληματικού ευρωπαϊκού νότου η αγορά θα αυξήσει τα επιτόκια και τις αποδόσεις των γερμανικών ομολόγων. Πιθανότατα το 2,6% να γίνει 3,5%.
Δηλαδή ο Γερμανός φορολογούμενος πολίτης θα πληρώσει γιατί οι έλληνες ή οι ιρλανδοί ή πορτογάλοι πολιτικοί δεν κατάφεραν να διαχειριστούν τα του οίκους τους με σοβαρότητα.
Το θέμα που εγείρεται δεν είναι μόνο ηθικό αλλά και πρακτικό.
Όμως η Γερμανία πέραν από αύξηση των επιτοκίων δανεισμού θα υποστεί και κάτι άλλο που τώρα φαντάζει απίθανο αλλά μπορεί να καταστεί πιθανό στο μέλλον.
Το ευρωομόλογο θα είναι το άθροισμα πιστοληπτικών ικανοτήτων των χωρών της Ευρωζώνης. Αυτό δυνητικά μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Γερμανίας από ΑΑΑ που είναι την τρέχουσα περίοδο ή άλλων χωρών με την ύψιστη βαθμολογία.
Και εύλογα τίθεται το ερώτημα: Γιατί να ρισκάρουν οι Γερμανοί την σταθερότητα τους;
Είναι προφανές ότι αν τελικώς εκδοθεί ευρωομόλογο θα περιλαμβάνει τόσο αυστηρές ρήτρες που ίσως να είναι πολύ σοβαρότερες του μνημονίου.
Για να πειστεί ο Γερμανός ή Γάλλος φορολογούμενος πολίτης θα απαιτήσει πολύ σκληρές ρήτρες για τις χώρες στις οποίες θα εκδοθεί ευρωομόλογο και ειδικά για την Ελλάδα.
Πληροφορίες αναφέρουν ότι θα προβλέπεται ακόμη και η έξοδος χώρας από το ευρώ είτε προσωρινά είτε μόνιμα αν η χώρα αποτυγχάνει να σταθεροποιήσει τον προϋπολογισμό της μέσα σε ένα προκαθορισμένο χρονικό διάστημα.
Το ευρωομόλογο θα είναι η τελευταία ευκαιρία της Ελλάδος πριν την έξοδο της από το ευρώ.
* Ο κ. Απόστολος Ρόσσιος είναι δημοσιογράφος και υποψήφιος βουλευτής Τρικάλων της ΔΗΜ.ΑΡ.
