Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Ποιμένα: – Έκαμα αμαρτία μεγάλη και θέλω να μείνω σε μετάνοια τρία χρόνια.- Πολύ είναι του λέει ο γέροντας. – Φτάνουν σαράντα ημέρες; – Πολύ είναι είπε πάλι ο αββάς. Εγώ νομίζω πως, αν ένας άνθρωπος μετανοήσει με όλη του την καρδιά και δεν συνεχίσει ν΄ αμαρτάνει πια, ακόμα και σε τρεις ημέρες τον δέχεται ο Θεός.
Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Σισώη: – Τι να κάνω αββά που έπεσα; – Να σηκωθείς. – Σηκώθηκα και ξανάπεσα. – Να σηκωθείς και πάλι και πάλι. – Μέχρι πότε; – Μέχρι να σε βρει ο θάνατος είτε στο καλό είτε στην πτώση. Γιατί σ΄ όποια κατάσταση βρεθεί ο άνθρωπος , σ΄ αυτή και φεύγει.
Είπε ο αββάς Αλώνιος: Αν θελήσει ο άνθρωπος μπορεί από το πρωί ως το βράδυ να φθάσει σε θεία μέτρα.
Αμαρτία θανάσιμη είναι εκείνη για την οποία ο άνθρωπος μένει αμετανόητος. Κανένας δεν είναι τόσο αγαθός και σπλαχνικός όσο ο Θεός. Τον αμετανόητο όμως ούτε Αυτός τον συγχωρεί.
Κακία που δεν πραγματοποιήθηκε κακία δεν είναι. Και αρετή που δεν πραγματοποιήθηκε, αρετή δεν είναι.
Αδελφέ, μην πεις, σήμερα αμαρτάνω και αύριο μετανοώ, γιατί δεν έχεις σιγουριά. Στον Κύριο ανήκει η φροντίδα για το αύριο.
Αν κάποιος πέσει σε μια αμαρτία και δεν λυπηθεί ανάλογα με το σφάλμα του, εύκολα θα ξαναπιαστεί στο ίδιο δίχτυ.
Όταν αποφεύγεις την κακοπάθεια και τους εξευτελισμούς, μην ισχυρίζεσαι πως θα μετανοήσεις με άλλες αρετές, γιατί η κενοδοξία και η αποφυγή της κακοπάθειας από την φύση τους υποδουλώνουν στην αμαρτία ακόμα και με εύλογες προφάσεις.
Μην απορείς που αν και άνθρωπος μπορείς να γίνεις άγγελος. Γιατί κι εμάς αγγελική δόξα μας περιμένει. Αυτήν όμως ο αγωνοθέτης Χριστός την υπόσχεται σ΄ εκείνους που αγωνίζονται.
Αδελφοί, μεγάλη και ασύλληπτη είναι η δόξα που περιμένει τους αγίους. Αντίθετα, η δόξα της ζωής αυτής μαραίνεται σαν το λουλούδι και ξεραίνεται γοργά σαν το πράσινο χορτάρι(Ψαλμ. 36,2).
Αν σταθείς σ΄ έναν τόπο και δεις εκεί κάποιους να καλοπερνούν, μην τους ζυγώσεις. Αν όμως υπάρχει κάποιος άλλος που είναι φτωχός και δεν έχει ούτε ψωμί, πλησίασέ τον και θα βρεις ψυχική ανάπαυση.
Ο αββάς Αγάθων είπε: Αν κάποιος που μου είναι πολύ αγαπητός καταλάβω ότι με παρασύρει σε κάποιο ελάττωμα, τον απομακρύνω από κοντά μου.
Ο αββάς Μάρκος είπε: Ο υπερήφανος και ο κενόδοξος ευχαρίστως συνεργάζονται μεταξύ τους. Ο υπερήφανος επαινεί τον κενόδοξο, επειδή του φέρεται δουλικά, ενώ ο κενόδοξος εκθειάζει τον υπερήφανο που τον επαινεί συνεχώς. Εσύ ν΄ απομακρύνεσαι και από τους δύο, για να μη γίνεις μέτοχος της βλάβης που προξενούν.(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ).
