Την περασμένη Παρασκευή, 14 του μήνα Ιούνη, πραγματοποιήθηκε στον χώρο του 3ου Γυμνασίου Τρικάλων η τελετή λήξης της σχολικής χρονιάς 2012-2013. Ουσιαστικά αποτελούσε μια αποχαιρετιστήρια εκδήλωση για τους μαθητές της Γ’ γυμνασίου, οι οποίοι εγκαταλείπουν τα θρανία και τις αίθουσες του γυμνασίου και ετοιμάζονται να κάνουν ένα μεγάλο βήμα στον χώρο της εκπαίδευσης. Η συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα που επικρατούσε ομολογουμένως δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο. Η τελετή αυτή ξεκίνησε με μια σύντομη ομιλία της διευθύντριας του σχολείου, κας Ηλιάδη Αμαλίας , η οποία ως στόχο της είχε να αποχαιρετήσει τους απόφοιτους και να τους ευχηθεί «καλή συνέχεια». Ακολούθησε ο λόγος της μαθήτριας- εκπροσώπου της Γ’ γυμνασίου, Κατερίνας Γκότσιου, και το γεγονός έλαβε τέλος με την διανομή ενθυμίων από τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων του σχολείου. Το απόσπασμα του ποιήματος του Γ. Ρίτσου, γραμμένο στα αναμνηστικά που μοιράστηκαν στους μαθητές, σίγουρα θα μείνει για πάντα χαραγμένο στις καρδιές τους:
«Βρες χρόνο για σκέψη- αυτό είναι η πηγή της δύναμης. Βρες χρόνο για παιχνίδι- αυτό είναι το μυστικό της αιώνιας νιότης. Βρες χρόνο για διάβασμα- αυτό είναι το θεμέλιο της γνώσης. Βρες χρόνο για όνειρα- αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ’ αστέρια. Βρες χρόνο να γελάς- αυτό είναι η μουσική της ψυχής. Βρες χρόνο να είσαι παιδί- για να νιώθεις αυθεντικά ανθρώπινος.»
Παρατίθεται η αποχαιρετιστήρια ομιλία της μαθήτριας Κατερίνας Γκότσιου:
Αγαπητή κα διευθύντρια, αγαπητοί καθηγητές, συμμαθητές και φίλοι!
Όταν προτάθηκε στους μαθητές της Γ’ Γυμνασίου να γράψουν έναν αποχαιρετιστήριο λόγο, μιας και η συγκεκριμένη σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της, αποδέχθηκα την πρόταση με πολλή χαρά. Σίγουρα θα αποτελούσε μια πρόκληση για μένα και θα ήταν ο πιο όμορφος τρόπος για να τερματίσει αυτή η τρίχρονη πορεία μου στον χώρο του Γυμνασίου. Πρέπει όμως να ξέρετε πως αυτή την στιγμή δεν είναι καθόλου εύκολο, αφού μέσα μου συσσωρεύεται πλήθος συναισθημάτων και αναμνήσεων από αυτά τα έτη που περάσαμε εδώ.
Πριν λοιπόν από τρία χρόνια ήταν η πρώτη φορά που εμείς, τα λεγόμενα τότε πρωτάκια και οι σημερινοί τελειόφοιτοι, βρεθήκαμε στον προαύλιο χώρο του 3ου Γυμνασίου Τρικάλων. Τα συναισθήματα μας; Ανάμεικτα. Από την μία, αισθανόμασταν περήφανοι, αφού είχαμε κάπως ‘μεγαλώσει’, έχοντας αφήσει πίσω μας την πρώτη βαθμίδα εκπαίδευσης. Όμως, εκείνη η περηφάνια επισκιάστηκε στο έπακρο από τα συναισθήματα της ανασφάλειας, του φόβου και του άγχους για το αν θα καταφέρναμε να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις του Γυμνασίου. Το πλήθος των μαθημάτων, η συνεχής εναλλαγή των καθηγητών και τα διάφορα περιβαλλοντικά προγράμματα που διεξάγονταν ήταν κάποια από τα πράγματα που μας έκαναν εντύπωση. Σύντομα όμως αυτά τα αλλόκοτα πράγματα άρχισαν να αποτελούν την ευχάριστη ρουτίνα και την καθημερινότητά μας.
