Οκτώ χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον αστυνομικό Επαμεινώνδα Κορκονέα – μακρύ χέρι της κρατικής καταστολής – ένα τετράχρονο παιδί στη Λάρισα καταλήγει στην εντατική με σοβαρά εγκαύματα και αναπνευστικά προβλήματα, μετά από πυρκαγιά που ξέσπασε από αναμμένο κερί, γιατί το σπίτι του δεν είχε ρεύμα. Στην ίδια πόλη πριν τρία χρόνια δύο φοιτητές πεθαίνουν από τις αναθυμιάσεις μαγκαλιού, στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν. Στα τέλη του φετινού Νοέμβρη μία πρόσφυγας και το πεντάχρονο εγγόνι της καίγονται ζωντανοί από φιάλη υγραερίου που έσκασε μέσα σε σκηνή στρατοπέδου συγκέντρωσης στη Λέσβο. Στις αρχές του φετινού Δεκέμβρη, σε κατάστημα EVEREST στην Αθήνα, εργαζόμενη δολοφονείται ενώ άλλοι πέντε εργαζόμενοι τραυματίζονται από έκρηξη, για την οποία η εργοδοσία φέρει ακέραια την ευθύνη αφού προχώρησε παράνομα σε εργασίες ηλεκτροσυγκόλλησης σε χώρο που δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις. Την ίδια στιγμή πάνω από το «σάπιο βασίλειο της Δανιμαρκίας» πλανάται η απειλή των κατασχέσεων κατοικίας προς χάριν των τοκογλυφικών απαιτήσεων των τραπεζών.
Η ανθρωπογεωγραφία της άσκησης κοινωνικής βίας και της δολοφονικής πολιτικής, που φτάνει μέχρι την ανθρωποθυσία στο βωμό της αύξησης των κερδών του κεφαλαίου, θέτει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την ταξική διαχωριστική γραμμή του κοινωνικού πολέμου που ζούμε και μακραίνει πολύ τον κατάλογο του αίματος και του ιδρώτα που καθημερινά χύνεται στο μύλο της διατήρησης της πιο βάρβαρης εκδοχής του καπιταλισμού. Είναι λοιπόν ξεκάθαρο: Από τη μία πλευρά βρισκόμαστε οι κολασμένοι αυτού του κόσμου πρόσφυγες, μετανάστες, εργαζόμενοι και άνεργοι που οφείλουμε στον εαυτό μας και την τάξη μας να αγωνιστούμε για κερδίσουμε τη ζωή μας και από την άλλη οι δυνάμεις του κεφαλαίου και οι πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να το πράττει με τον πιο χυδαίο τρόπο και χρησιμοποιώντας τα πιο ξεδιάντροπα μέσα.
Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, δίπλα σε εκείνες των νεολαίων και μη κοινωνικών αγωνιστών καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, πυροδότησε μια εξέγερση. Μια κοινωνική έκρηξη που ήρθε λόγω της ψυχρής εκτέλεσης του Αλέξη από τον κατασταλτικό μηχανισμό και η οποία δεν μπορούσε να αφήσει το αίμα που χύθηκε χωρίς μαζική, επιθετική απάντηση στον δολοφονικό τραμπουκισμό των σωμάτων ασφαλείας. Ο Δεκέμβρης του ’08 όμως ήταν και μια έκρηξη στο καζάνι του κοινωνικού σώματος που έβραζε μπροστά στην υπόκωφη αίσθηση πως η κρίση που είχε ήδη ξεκινήσει από τις ΗΠΑ δεν ήταν ένα κακό μικρό διάλειμμα στα χρόνια της αφθονίας, αλλά η πιο σοβαρή, δομική κρίση του καπιταλισμού που θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου στο πεδίο της κοινωνικής σύγκρουσης παγκόσμια.
Οκτώ χρόνια μετά αυτή η αίσθηση πλέον δεν είναι ούτε υπόκωφη ούτε σηκώνει αμφιβολίες. Η αναβαθμισμένου τύπου καταστολή στον δρόμο, με τις κινητοποιήσεις να πνίγονται στα δακρυγόνα σε επίπεδο δολοφονικής απόπειρας κατά των αγωνιζόμενων – πληττόμενων κομματιών, πυροδοτεί ολοένα και περισσότερο την ήδη έκρυθμη κατάσταση. Η απαγόρευση των πορειών ανήμερα της επίσκεψης Ομπάμα στην Αθήνα, με θυροκόλληση της ανακοίνωσης αυτής στα γραφεία πολιτικών οργανώσεων, θυμίζει μαύρες μέρες. Το καζάνι σιγοβράζει και οι μνήμες του Δεκέμβρη είναι περισσότερο από ποτέ ζωντανές.
Με τη φλόγα της εξέγερσης του Δεκέμβρη λοιπόν, με το λαό και τη νεολαία οφείλουμε να χαράξουμε το δρόμο για την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που γεννά δολοφονίες εργατών, νεολαίων και προσφύγων. Το αίμα που έχει χυθεί δικαιώνεται μόνο αν βάψει κόκκινο το νήμα της εξέγερσης για την κοινωνική χειραφέτηση και ενάντια στο κεφάλαιο, το φασισμό και την βάρβαρη κρατική καταστολή.
Δεν ξεχνάμε τίποτα – συνεχίζουμε μέχρι τη νίκη!
Όλες/οι στη συγκέντρωση στις 06/12 στις 18:30 μ.μ. στην πλ. Ρήγα Φεραίου
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ
