Στην Ελλάδα του σήμερα, ακόμη και στα σχολεία, οι λίγοι μπορούν να επιβάλουν τη θέλησή τους στους πολλούς, με κίνητρα κομματικά, συμφεροντολογικά, ψυχοπαθολογικά, ή συνδυασμούς αυτών, χωρίς να συναντούν το παραμικρό εμπόδιο, από κανέναν.
Το κλειδί για την ερμηνεία του θέματος μάς το δίνει η φράση του μεγάλου Βρετανού στοχαστή Εντμουντ Μπερκ: «Το κακό θριαμβεύει στον κόσμο γιατί οι καλοί άνθρωποι δεν κάνουν τίποτε». Ποιοι είναι όμως αυτοί οι άνθρωποι που δεν κάνουν τίποτε, εν προκειμένω;
Πρώτοι και καλύτεροι, φυσικά, είναι οι καθ’ ύλην αρμοδιότεροι: η ηγεσία και οι αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Παιδείας. Γιατί, τι λόγο ύπαρξης έχει η εκτελεστική εξουσία, αν όχι να εφαρμόζει τον νόμο; Γιατί το υπουργείο δεν έχει κινήσει γη και ουρανό, μέσα στις δικές του δυνατότητες, και, όπου δεν τα καταφέρνει μ’ αυτές, πηγαίνοντας στις κατά τόπους εισαγγελίες, όπου υπάρχει σχολείο υπό κατάληψη, να υποβάλει μηνύσεις και να απαιτήσει την ενεργοποίηση των αρμοδίων οργάνων; Το ότι η Δικαιοσύνη μπορεί να κινηθεί μόνο αν διαπράττονται βανδαλισμοί είναι αναληθές. Η ίδια η κατάληψη παραβαίνει πολλαπλά τον ποινικό κώδικα και άρα υπεραρκεί για την εισαγγελική παρέμβαση. (Δύο παραδείγματα παραβάσεων: το άρθρο 189, που ορίζει ότι δεν μπορεί μια ομάδα να βιαιοπραγεί κατά προσώπων, όπως βιαιοπραγούν οι καταληψίες εμποδίζοντας την είσοδο άλλων στο σχολείο, και το 332, περί εξαναγκασμού σε παύση εργασίας -και υπάρχουν και πολλά άλλα). Δεν μπορεί το υπουργείο να εξαντλεί τις αντιδράσεις του σε καταγγελίες των κομμάτων που υποκινούν τις καταλήψεις -ας το κάνουν αυτό οι δημοσιογράφοι. Δουλειά του είναι να λύσει το πρόβλημα. Αλίμονο αν η αρετή των πολιτικών εξαντλείται στις καταγγελίες ή, από την άλλη, στην ψήφιση νόμων. Να τους καταργήσουμε τους νόμους, αν δεν τηρούνται.
Σε κάθε περίπτωση, η ανικανότητα του υπουργείου δεν αποτελεί δικαιολογία γι’ αυτή των λοιπών αρμοδίων. Γιατί το μεν υπουργείο δεν πάει στις εισαγγελίες λέγοντας ότι πρέπει αυτές να ενεργήσουν μόνες τους, αλλά οι εισαγγελίες με τη σειρά τους περνούν την ευθύνη στην αστυνομία, η οποία την αποκρούει αριστοτεχνικά, κ.ο.κ. Όλοι αυτοί παίζουν ανέμελοι το ελληνικότατο βόλεϊ της ανευθυνότητας ενώ «Επείγει ό, τι δεν γίνεται ν’ αλλάξω παρελθόν». (Γιάννης Βαρβέρης).
Αλλά το ποίημα είναι σαν το ποτάμι. Δεν σταματά. Συνεχίζεται μέσα σου. Δεν είναι τύχη ότι ζω πιο πέρα. (Μίλτος Σαχτούρης). Σε μια μικρή εξόρμησή μου στην πρωτεύουσα είδα θαρρείς δύο διαφορετικούς κόσμους. Από τη μια χάζευα την ομορφιά και τη λάμψη της Ακρόπολης και όταν την ίδια στιγμή κατέβαζα το βλέμμα μου, έβλεπα γύρω μου κτίρια κατεστραμμένα… Ξανασήκωνα το βλέμμα μου και αυτή τη φορά η Ακρόπολη με κοιτούσε με παράπονο… Περπατούσα και εκεί που έβλεπα την ομορφιά αντίκριζα σχεδόν ταυτόχρονα και την ασχήμια…
Περπατούσα λοιπόν στην Πλάκα, απολάμβανα τη βόλτα μου με αλλιώτικα περπατήματα και στάθηκα μπροστά από το καφέ της Μελίνας. Αισθάνθηκα υπερηφάνεια …θυμήθηκα… θυμήθηκα ότι εκτός από τα λαμόγια και τις μίζες υπήρξαν και άνθρωποι έντιμοι που ήξεραν την ιστορία μας και τη θέση που έπρεπε να έχει η χώρα μας. Κάποιοι μας έκαναν να ξεχάσουμε με τους λάθος χειρισμούς τους, ίσως και τις δικές μας λάθος επιλογές. Αλλιώτικη βόλτα, αλλιώτικα περπατήματα και αλλιώτικες σκέψεις. Για μένα η Αθήνα δεν είναι όμορφη όπως ο έρωτάς μου η Θεσσαλονίκη, είναι όμως γοητευτική. Έχει μια ιστορία χρόνων, μια γοητεία που είναι κρυμμένη πλέον καλά και φοβισμένη να βγει προς τα έξω. Θα την αφήσουμε να χαθεί; Ας θυμηθούμε όχι μόνο τους λάθος ανθρώπους, αλλά και τους σωστούς, ας θυμηθούμε και ας πιστέψουμε σε μας, ας κάνουμε τις σωστές επιλογές και ας προσπαθήσουμε να βρούμε τον προσανατολισμό μας, που κάποιοι μας έκαναν να ξεχάσουμε. Δεν μας πρέπει να έχουμε κάτω το κεφάλι. Υπάρχει και πυγμή και φωνή και βούληση και σωστή κρίση. Γιατί, προσωπικά, στην επόμενη βόλτα μου στην πρωτεύουσα θέλω η Ακρόπολη να με κοιτά, έστω, με ένα συγκρατημένο χαμόγελο… Τα ποιήματα που αγαπώ θέλω να τα ζήσω μαζί σου. Γιατί σιχαίνομαι τα μεταχειρισμένα όνειρα, τα αποφόρια άλλων ψυχών. Άλλωστε, θέλει δύστυχο χώμα η ελιά…Το δράμα της ποιότητας. (Νίκος Καρούζος). Κι είν΄η καρδιά των ποιητών αλάνθαστος προφήτης. Όμως εμείς, αν θέλετε είμαστε έτοιμοι ακόμα. (Μανόλης Αναγνωστάκης).
