Επιμέρους βασικοί άξονες-θεματικές:
Η υλοποίηση των εκπαιδευτικών στόχων απαιτεί τη συνεργασία γονέων -εκπαιδευτικών. Με την είσοδο του παιδιού σ’ ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα (παιδικό σταθμό, νηπιαγωγείο, σχολείο κ.λπ.) δημιουργείται αυτόματα ένα διπολικό σύστημα αγωγής. Στο σύστημα αυτό συμμετέχουν δύο ομάδες παιδαγωγών (οι γονείς ως φυσικοί παιδαγωγοί και οι εκπαιδευτικοί ως επαγγελματίες), οι οποίες ασκούν αγωγή στο παιδί. Η επιτυχία στη διαπαιδαγώγηση και τη σχολική πορεία εξαρτάται και από τη γνήσια συνεργασία ανάμεσα στις δύο ομάδες παιδαγωγών. Οι εκπαιδευτικοί χρειάζονται τη βοήθεια των γονέων και οι γονείς τη στήριξη των εκπαιδευτικών.
Οι επιδιωκόμενοι στόχοι και τα χαρακτηριστικά της μεθόδου «παιδαγωγικό εργαστήριο του μέλλοντος» είναι οι ακόλουθοι:
1. Θέλει να προωθήσει τη συμμετοχή του καθενός παιδαγωγού-εκπαιδευτικού, μαθητή/μαθήτριας, γονέα στη διαμόρφωση του μέλλοντος.
2. .Επιδιώκει την ενσωμάτωση όλων των συμμετεχόντων. Με άλλα λόγια, κατά την υλοποίηση της μεθόδου ειδικοί και μη ειδικοί, γνώστες του θέματος συνεργάζονται.
3. Έχει ένα ολιστικό χαρακτήρα, δηλ. ερευνά το συνδυασμό των ατομικών αλλαγών με τις αλλαγές της κοινωνίας, της λογικής με την ενόραση, τη γνώση με το συναίσθημα.
4. Είναι μια μέθοδος δημιουργική, δηλ. είναι μια μέθοδος σχεδιασμού και ανάπτυξης στοιχείων, τα οποία κινητοποιούν τη δημιουργική φαντασία και τις αντιληπτικές ικανότητες των συμμετεχόντων.
5. Είναι μια μέθοδος επικοινωνιακή, δηλ. παρακινεί και δίνει την ευκαιρία για συμμετοχή και συζήτηση και στους διστακτικούς συμμετέχοντες.
- Θέμα βιωματικού εργαστηρίου:
- Πολλές φορές οι γονείς θέτουν υπερβολικές απαιτήσεις στους εκπαιδευτικούς. Για πολλούς γονείς ισχύει η αρχή: Ένας καλός εκπαιδευτικός δεν αντιμετωπίζει προβλήματα. Σε κάθε περίπτωση κρίνεται σκόπιμο να είναι σε θέση να επιλύει τα προβλήματα που προκύπτουν στην τάξη μόνος του. Αν ένας εκπαιδευτικός σε συναντήσεις με τους γονείς παραδέχεται ότι αντιμετωπίζει προβλήματα με τους μαθητές, τότε επιβεβαιώνεται η παραπάνω άποψη. Έτσι ο εκπαιδευτικός αυτός θεωρείται ανεπαρκής, γεγονός που παρεμποδίζει τη δημιουργική συνεργασία ανάμεσα στα δύο εμπλεκόμενα μέρη.
- Οι γονείς, συχνά, ανάγουν τις καλές επιδόσεις των παιδιών τους στην επιρροή τους ή στις πνευματικές ικανότητες των παιδιών τους, ενώ οι δυσκολίες μάθησης και οι χαμηλές επιδόσεις των παιδιών τους καταλογίζονται στο σχολείο και στον εκπαιδευτικό. Οι στερεότυπες αυτές αντιλήψεις των γονέων εμφανίζονται με μεγαλύτερη ένταση, όταν διαφαίνεται ότι οι χαμηλές επιδόσεις θέτουν σε κίνδυνο τις σχολικές και επαγγελματικές φιλοδοξίες των παιδιών. Στην περίπτωση αυτή αμφισβητούνται έντονα οι ικανότητες διδασκαλίας και αξιολόγησης του εκπαιδευτικού.
- Οι προκαταλήψεις των γονέων ενδείκνυται να αντιμετωπισθούν, σύμφωνα με το Miller (1986, σ. 69), μέσω της ενεργητικής ακρόασης των εκπαιδευτικών και όχι με την αντιλογία, της διαμήνυσης κατανόησης των γονέων μέσω της αντίληψης των πραγματικών προβλημάτων τους και της διασαφήνισης των αντιλήψεων και των προθέσεων του εκπαιδευτικού.
- Κατά συνέπεια, οι υπέρμετρες προσδοκίες των γονέων μπορούν να προσγειωθούν στην πραγματικότητα, όταν κατανοήσουν ότι ο εκπαιδευτικός δεν έχει να ενασχοληθεί μόνο με το παιδί τους αλλά με μια ομάδα παιδιών. Η ιδανική εικόνα που φέρουν για τον εκπαιδευτικό μπορεί να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα, αν οι γονείς κατανοήσουν ότι ο εκπαιδευτικός είναι κι αυτός άνθρωπος, και ως εκ τούτου δεν είναι αλάνθαστος.
- Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογος, Δ/ντρια 3ου Γυμνασίου Τρικάλων
Θέμα εισήγησης-βιωματικού εργαστηρίου στο πλαίσιο της Ενδοσχολικής Επιμόρφωσης: “Συσχετισμός Οικογενειακού – Κοινωνικού και Πολιτισμικού Περιβάλλοντος στη σχολική επίδοση του παιδιού”